อญู่ร่ารู้สึกอบอุ่นใจที่เขาไว้วางใจในตัวเธอ
“เราจะนอนในป่าจริงเหรอเพคะ” เธอถามเหมือนไม่แน่ใจ ไม่คุ้นชินกับการนอนในป่าสักเท่าไหร่นัก
“ใช่”
“กางเต็นท์เหรอเพคะ” อญู่ร่าถามอย่างสนใจ ปกติเวลานอนในป่าก็จะกางเต็นท์ใกล้ๆ แหล่งน้ำหรือไม่ก็เลือกในที่ที่คิดว่าปลอดภัย
“เปล่า นอนบนบ้านต้นไม้” เขาส่ายหน้าก่อนตอบ
“บ้านต้นไม้ หมายถึงพระองค์ทรงมาสร้างบ้านไว้เหรอเพคะ” เธอถามอย่างแปลกใจ
“ใช่” เขาตอบสั้น
“จะทรงปีนเขาด้วยเหรอเพคะ” เธอถามอีก อยากรู้ว่าเขามีโปรแกรมอะไรบ้าง ตอนมาก็มัวแต่ขัดขืนเลยไม่ได้รู้รายละเอียดอะไร ยกเว้นเขาบอกจะพามาเข้าป่า
“ไม่ดีกว่า เปลี่ยนเป็นตกปลาในลำธารแล้วก็สูดอากาศบริสุทธิ์กันก็พอ”
“ดูพระองค์ไม่ทุกข์ร้อนเรื่องที่เกิดขึ้น”
“ใครบอกว่าไม่ทุกข์ร้อน แต่เจ้าจะให้เราคร่ำครวญ โวยวาย หรือร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดหรือไง” เขาย้อนจนเธออึ้ง
“เอ่อ...”
“คนเราต้องมีสติ และใช้สมอง ไม่เช่นนั้
