“ปล่อยให้ฟารุกหาอญู่ร่าไปสักพัก เจ้าส่งข่าวให้ราชิดกับราเชนจัดการแผนขั้นต่อไปได้เลย คราวนี้เราจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย บ้านเมืองจะได้เป็นปึกแผ่นเสียที” ชามิลหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนเช่นเดิม
“พ่ะย่ะค่ะ”
“ให้คนจัดเสบียงให้ด้วย เรากับอญู่ร่าจะไปปีนเขาและเดินป่าสักวันสองวัน ออกกำลังกาย คลายเครียดแล้วก็ฮันนีมูน” ประโยคหลังทำให้รอยฮานก้มหน้ารับบัญชาไม่อิดออด
“พ่ะย่ะค่ะ” รอยฮานเดินออกจากห้องรับแขกสวนกับร่างเล็กของอญู่ร่า หญิงสาวเขินอายจึงหลบสายตา ชีคชามิลพาเธอมาอยู่ที่นี่ ใครๆ ก็รู้ว่าเขากับเธอเป็นอะไรกัน คิดแล้วน่าอายชะมัดเลย
“คุณสบายดีนะครับ” รอยฮานเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่หลบหน้าหลบตา
อญู่ร่าตาโตที่เห็นคนของชีคชามิลพูดภาษาไทยได้ คนในรัฐของเขาพูดภาษาบ้านเกิดเธอได้หมดรัฐเลยหรือไงนี่ เธอนึกสงสัยอยู่ครามครั้น
“ไม่มีอะไรหรอกรอยฮาน เจ้าไปได้แล้ว” ชามิลขัดขึ้น
อญู่ร่
