"คุณโช! ฮือๆ "
ผมถึงกับชะงักอารมณ์เดือดลงกลางคัน เมื่อสายตาของผมปะทะกับแววตาเศร้าที่มีน้ำตาเอ่อไหล แถมร่างบางก็สั่นเทาราวกับลูกนก เธอโผเข้ามากอดผมแน่นเหมือนรอคอยมาแสนนาน หัวใจที่ร้อนรนของผมถึงกับอ่อนยวบลงทันที
"ฮึกๆ ฮือๆ "
"พี่ร้องไห้ทำไม แล้วทำไมถึงตัวสั่นแบบนี้ "
"คุณหายไปไหนมา"
"ผมกลับบ้าน"
"ไม่คิดจะบอกพี่สักคำเลยเหรอ ฮือๆ "
"ผม..."
อยู่ๆ ผมก็รู้สึกผิดขึ้นมา จนต้องดึงเธอมากอดแนบอกเอาไว้แน่น ร่างของเธอสั่นเทาไปหมด จนผมรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา
"เป็นอะไร บอกผมได้ไหม"
"พี่กลัว...ฮึกๆ"
เธอกอดผมแน่นขึ้น ทั้งที่ยังสั่นไม่หาย ผมจึงตบหลังเธอเบาๆ เพื่อปลอบโยนเธอ
"ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว"
"มันมืด...พี่รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก"
"พี่นุ่มนิ่มกลัวความมืดเหรอ"
เธอพยักหน้าช้าๆ จนผมเริ่มเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่าง
"ถ้ามืดแล้วมีคนอยู่ด้วย พี่ก็อยู่ได้ แต่นี่...คุณไปไหนไม่คิดจะบอกพี่เลยสักคำ "
