EP.7
849 คำ
ตกเย็นหลังเลิกเรียน ผมแวะมาหาไอ้ตงที่ผับเช่นทุกครั้ง วันนี้ที่ร้านดูครึกครื้นจนคนแน่นร้าน และส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนๆ นักศึกษาทั้งนั้น บ้างก็มาฉลองวันเกิด บ้างก็มานัดบอดหาคู่ แต่ไม่ว่าทุกคนจะมาในรูปแบบไหน เราก็ล้วนต้อนรับอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง เพียงแค่เขาเหล่านั้นนำเงินมาให้เรา
"ไงเพื่อนวันนี้ ดูอารมณ์ดีจังนะ มีอะไรคืบหน้าบ้างไหมวะ"
เจอหน้าปุ๊บมันก็ถามปั๊บเลย ไม่ค่อยอยากรู้เลยไอ้เพื่อนเวรนี่
"อะไรของมึง"
"เอ้า...ก็เรื่องพี่นุ่มนิ่มไง"
"ไม่มี!"
"โธ่...ไอ้อ่อน! กูก็นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ไม่เก่งเหมือนปาก"
"ใครกันแน่ที่อ่อน ยัยนั่นโดนแค่จูบยังเผ่นแน่บ ไม่เห็นเก่งตรงไหนเลย เก่งแต่ทฤษฎีอ่ะดิ เครื่องมือครบครันขนาดนั้น"
"ว้าวๆๆ นี่แกได้จูบพี่เขาแล้วเหรอ...เจ๋งว่ะ แล้วรู้สึกยังไงวะ"
"เหอะ...ก็งั้นๆ ไม่เห็นน่าตื่นเต้นตรงไหน"
"โหย! ไอ้หล่อเลือกได้ กูหมั่นไส้ว่ะ แต่กูได้ข่าวว่าเจ๊แกฮอตนะเว้ย"
"จะแค่ไหนกันวะ กูเห็นมีแต่พวกลูกหมา ที่เห่าตามแม่งเป็นขบวน"
"มึงระวังมึงเป็นหมาตัวต่อไปนะ...ไอ้หมาน้อย"
"ไม่มีทาง"
ผมปฏิเสธเสียงแข็งอย่างมั่นใจ ว่าผมไม่มีทางที่จะกลายเป็นหมาน้อยให้ยัยนั่นลูบหัวเป็นแน่ ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ไม่มีทางอยู่เหนือจิตใจผมได้หรอก
"หูย! พวกมึงดูดิวะ พี่นุ่มนิ่มปี4 สวยมากเลยวะ ดูๆ ตูดเป็นตูด นมเป็นนม เอวSสุดยอด แม่เจ้าโว้ย"
ไอ้ตงนั่งยิ้มเจ้าเล่ห์มองมาที่ผม ก่อนจะทำหน้าเย้ยหยัน หลังจากที่ได้ยินเสียงลูกค้าโต๊ะข้างๆ พูดขึ้น ในขณะที่ชวนกันดูคลิปยัยนั่นเต้นในโทรศัพท์มือถือ แต่ผมหันหน้าหนีไอ้ตงเหมือนไม่แยแส ไม่ว่าจะได้ยินอะไรผมก็นิ่งเงียบอย่างเดียว จนกระทั่งประโยคที่สอง สาม และสี่ดังขึ้นมาต่อๆ กัน อารมณ์ของผมก็ขึ้นตามมาเต็มๆ
"ไหนๆ กูดูมั่ง...ว้าว! เชดดด อย่างเซี๊ยะอ่ะมึง กูชอบพี่เขาอ่ะ กูอยากได้กูอยากโดน"
"กูดูมั้ง...ว้าว! กูเอาด้วยกูจะเอา น่าเอาโคตรๆ อ่า"
"เห้ยๆๆ ของกู! พี่นุ่มนิ่มของกูโว้ย น่ารักชิบหาย งื้อ!"
ผมขบกรามแน่น ร้อนผ่าวไปทั้งหน้า หมัดที่ผมกำไว้ในตอนนี้ หนักแน่นพอจะเหวี่ยงใส่หน้าไอ้พวกลูกหมาเหล่านี้ได้เต็มที่แล้ว จนนาทีที่เด็กในร้านยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ แผนชั่วของผมก็เริ่มขึ้น
"เสิร์ฟโต๊ะไหน?" ผมถาม
"โต๊ะ4 ครับเฮีย" ลูกน้องตอบ
"กูเสิร์ฟเอง"
"ครับ"
"ไอ้โช มึงใจเย็นๆ นั่นลูกค้านะมึง"
"โต๊ะ 4งั้นเหรอ สี่ภาษาจีนพร้องเสียงคล้าย ซี่ ที่แปลว่า ตาย!"
ผมจ้องไปที่โต๊ะนั้นด้วยแววรังสีอำมหิตและคาดโทษ ที่บังอาจมาแทะโลมยัยนั่นด้วยวาจาที่ไม่น่าฟังให้ผมได้ยินเช่นนี้ ผมจะสั่งสอนให้พวกลูกหมาเหล่านี้ได้รู้ว่า การบังอาจมาวอแวกับของของคนอื่น มันต้องรับชะตากรรมอย่างไร
"ไอ้โช! อย่านะมึง ไอ้โช! เห้ยๆ พวกมึงไปห้ามเฮียโชดิ"
เสียงไล่หลังของไอ้ตงไม่สามารถหยุดผมได้ จนตอนนี้ผมมายืนอยู่ต่อหน้า ไอ้พวกลูกหมาเหล่านี้แล้ว
"เสิร์ฟเครื่องดื่มครับ"
"วางเลยพี่"
ผลัวะ! เพล้ง!
"เฮ้ย!! โทรศัพท์กู เสิร์ฟยังไงของมึงวะ ไม่แหกตาดูเลย"
หนึ่งในกลุ่มนั้นเต้นเป็นเจ้าเข้าทันที เมื่อผมเทถาดเครื่องดื่มให้หกโดนโทรศัพท์เจ้าปัญหาเครื่องนั้นอย่างจงใจ ผมจึงถือโอกาสแย่งโทรศัพท์เครื่องนั้นออกมาจากมือไอ้บ้านั่นทันที
"เฮ้ย! ของกู"
"เดี๋ยวกูซ่อมให้"
ไอ้บ้านั่นจ้องผมเขม็งอย่างเอาเรื่อง ผมก็จ้องตอบแบบไม่เกรงกลัว จนมันต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน แต่ไม่วายปากดี
"มีปัญญาเหรอมึง"
ไวกว่าคำพูดก็มือผมนี่แหละ ทันทีที่คำพูดแย่ๆ พ่นออกมาจากปากมัน ผมก็ปาโทรศัพท์เครื่องนั้นลงพื้นอย่างแรง จนชิ้นส่วนกระเด็นกระดอนไม่รู้ทิศทาง
ปัง! แกร๊ก! แกร๊ก!
"เชี่ย! โทรศัพท์กู มึง..."
มันปรี่เข้ามาจะเอาเรื่องผม ผมจึงชี้หน้ามันและเดินไปข้างหน้าไม่มีถอย จนมันต้องเป็นฝ่ายถอยลนลานจนแทบยืนไม่ติดที่
"มึงอะไร? อย่าปากดีนะมึง ที่นี่ถิ่นกูอย่ามาผยอง ซ่านักกูจะจัดให้ได้แดกเหล้าผ่านธูป...มึงจะเอาไหม"
"ใจเย็นๆ ไอ้โช...ขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยนะ มันเป็นโรคหมาบ้ากำเริบน่ะ"
ไอ้ตงรีบเข้ามาห้ามทัพทันที เพราะสถานการณ์ตอนนี้ เริ่มจะมีการได้จุ่มหมัดใส่กันแล้ว
"บอกเพื่อนมึงด้วย อย่ากร่าง"
"อ้าว! ไอ้นี่...หรือมึงจะเอา"
- ผู้เขียน
