EP.10
1173 คำ
"ทำไมสวยไปทั้งตัวแบบนี้...พี่นุ่มนิ่ม"
"คุณโช! อื้อ"
"ตัวหอมจัง กลิ่นหอมยั่วใจชิบหาย "
ผิวสัมผัสนิ่มนวลของกายเธอทำให้ผมอดใจไม่ได้ที่จะลากไถจมูกซุกไซ้ไปทั่ว อีกทั้งยังดูดดื่มผิวกายของเธออย่างหิวกระหาย จนนาทีที่ผมทนรอไม่ไหวต้องซุกหน้าลงไปกับทรวงอกอวบอิ่มทันที
"นุ่มมือจัง เต็มไม้เต็มมือด้วย ขอดูดสักคำเถอะ "
" คุณโช อย่าดูดนะ อ๊า! "
ยอดอกสีชมพูหวาน ถูกผมครอบครองขบเม้มอย่างมันเขี้ยว พลางกอบกุมด้วยมือใหญ่ นวดเฟ้นเคล้นคลึงจนหนำใจ ก่อนจะรัวปลายลิ้นที่ยอดสีชมพูหวาน โลมเลียอยู่อย่างนั่น จนคนใต้ร่างครางลั่นอย่างซาบซ่าน
"อ๊ะ! ลิ้นคุณ...อื้อ! "
เธอเริ่มบิดร่างกายไปมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมจึงเร่งรัดเอาใจเธอด้วยการสอดนิ้วเรียวเข้าไปในช่องสวาท ผ่านม่านกุหลาบงามที่ชุ่มฉ่ำแทนอุปกรณ์เสียวซ่านของเธอ ทันทีที่ผมยัดนิ้วเรียวเข้าไปในช่องสวาทแสนคับแคบ เธอก็ตอดรัดนิ้วผมตุบๆ จนผมสัมผัสได้ ยิ่งเมื่อผมขยับนิ้วเข้าออกไวๆ เธอก็สั่นไปตามจังหวะ ปลายเล็บคมจิกลงบนบ่าของผมแน่น จนเลือดแทบซึม
"อ๊ะอ๊า! อย่าเร่งสิ ฮื่อ! "
เมื่อเห็นใบหน้าทรมานจากความเสียวซ่าน ผมจึงนั่งลงยกขาเรียวของเธอขึ้นพาดบ่า ก่อนจะก้มหน้าลงละเลงลิ้นเรียวกับรอยแยกสุดเสียวของเธอเบาๆ
"ตรงนั้นไม่ได้นะคะคุณโช...อุ๊ย! อื้อ! "
ปากบอกไม่ได้ แต่ขาเรียวกับเกี่ยวบ่าผมไว้แน่น พลางยันมือไปกับพื้นโต๊ะ เพื่อยกสะโพกขึ้นตามจังหวะโลมเลียของผม ยิ่งเมื่อผมจับขาเรียวกางออกกว้างแล้วปาดลิ้นเป็นทางยาวไปตามรอยแยกสุดซ่านเสียว ร่างบางก็พยายามหุบเกร็งอย่างทำตัวไม่ถูก ผมรุกล้ำชำแรกเรียวลิ้นเข้าไปในหลืบสวาทสาว พลางดุนดันใจกลางจุดกระสันย้ำๆ จนร่างบางถึงกับเกร็งกระตุก พลางหลั่งน้ำค้างพร่างพรมออกมา
"ฮื่อ! คุณโชขา อื้อ! คุณโช..."
ความสุขสมทำให้เธอครวญครางชื่อของผมออกมาอย่างเร้าใจ ผมจึงก้มลงไปดูดกลืนน้ำหวานหยาดเยิ้มเป็นรางวัล
"อย่ากินนะคะ..."
เธอห้ามปรามผมด้วยใบหน้าที่แดงไปถึงใบหู พลางก้มลงมาจ้องหน้าผม และส่ายหน้าไม่ให้ผมทำแบบนั้น ผมจึงห่อปากดูดน้ำหวานของเธอโชว์ให้ดูว่าผมไม่ได้รังเกียจอะไร ร่างบางถึงกับหันหน้าหลบสายตาของผม พลางหลับหูหลับตาพริ้มรับสัมผัสรัญจวนใจอย่างปฏิเสธไม่ได้
ผมลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเธอที่ก้มหน้าหลบสายตาผม ผมจึงใช้มือเชยคางมนให้เงยขึ้น ก่อนจะเช็ดเหงื่อที่ผุดพราวเต็มใบหน้าให้กับเธอ
"ถึงตาผมบ้างแล้วนะ"
เสียงของผมแหบพร่าจนแทบเปล่งออกมาไม่ไหว ผมจงใจถูไถลำกายแกร่งที่กำลังแข็งเกร็งจนคับกางเกงบอลของผมไปกับเนินเนื้อสาว พอโดนผมรุกแบบนี้พี่สาวขี้อ่อยก็กระโดดลงจากโต๊ะทำกับข้าวออกวิ่งทันที
" จะหนีไปไหนครับ"
"ว้าย! คุณโช ปะ...ปล่อยพี่นะคะ"
ผมวิ่งไม่กี่ก้าวก็คว้าเอวบางของร่างเปลือยเอาไว้ได้ เธอพยายามดิ้นรนจนสุดแรง ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเขินอาย
"ห้ามขี้โกง ผมทำให้พี่แล้ว พี่ต้องทำให้ผมบ้าง หรือที่พี่ยั่วๆ อ่อยๆ ผมทุกวัน มันก็แค่ความอวดเก่ง แต่ที่จริงกลัวผมจนตัวสั่น"
"พี่ลืมว่าพี่มีรายงานต้องทำพอดี ปล่อยพี่เถอะนะ"
"โถ่...ไม่แน่จริงนี่หว่า กลับไปเสียวกับSextoyของพี่เลยไป"
"นี่คุณเข้าไปในห้องพี่เหรอ ไอ้เด็กบ้า! "
"ก็ใช่สิ ไม่งั้นจะรู้เหรอว่าพี่คลั่งไคล้ของปลอมขนาดไหน ของจริงเคยได้สัมผัสบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้...อุ๊ย! โอ๊ย! ผมเจ็บนะ"
ยัยนั่นปรี่เข้ามาทุบผมปึงปัง กำปั้นน้อยๆ รัวใส่ผมจนแทบหลบไม่ทัน ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความโมโหจัด ผมจึงรวบมือทั้งสองข้างของเธอกำไว้แน่น แล้วจ้องเธอเขม็ง เพราะเริ่มเจ็บระบมไปทั้งตัวแล้ว
"เป็นบ้าอะไรขึ้นมาห๊า! ผมพึ่งทำให้พี่ขึ้นสวรรค์แท้ๆ ตอบแทนกันแบบนี้เหรอ"
"ขึ้นสวรรค์บ้านนายสิ ไอ้บ้า! ฉันเกลียดนาย ไอ้ผีทะเล ต่อไปอย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ ต่างคนต่างอยู่ไปเลย"
ยัยนั่นโมโหจนน้ำหูน้ำตาไหล ก่นด่าผมไฟแลบจนแทบไม่หายใจ
"เออ! ไม่ยุ่งก็ได้วะ คิดว่าผมอยากยุ่งด้วยนักเหรอ สงสารหรอกกลัวอดอยากปากแห้ง"
"ไม่ต้องมาสงสารฉัน เรื่องแค่นี้ถ้าฉันต้องการ ฉันหาเองได้ ไม่ต้องพึ่งนายหรอก"
"ว่าไงนะ?"
คำพูดยัยนั่นทำผมถึงกับลมออกหู หาเองได้อย่างงั้นเหรอ เธอพูดออกมาได้หน้าตาเฉยราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อย ทั้งที่คนฟังอย่างผมกำลังเดือดดาลแล้วตอนนี้
"อะไรของนาย?"
"ที่พูดเมื่อกี๊ พูดว่าอะไร"
ผมตะคอกใส่เธอเสียงดัง จนยัยนั่นสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด เธอถอยหลังนิดหนึ่งแต่ใบหน้าสวยเชิดขึ้นทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"ฉันแค่พูดว่า ถ้าอยากฉันก็จะหา..."
"หาอะไร?"
ผมคว้าหมับเข้าที่ท้ายทอยของเธอก่อนจะบังคับให้หันหน้ามาสบตาผม แววตาสวยสั่นระริกอย่างตื่นกลัว แต่ผมไม่ได้จะทำร้ายเธอ เพียงแสดงให้เธอเห็นว่าผมไม่ใช่ไอ้งั่ง ที่จะยอมให้เธอปั่นหัวเล่นไปวันๆ
"คุณโช! ปล่อยพี่นะ! พี่เจ็บ!"
"พูด!"
"อย่ามาขึ้นเสียงใส่พี่นะ"
"จำไว้นะ ไอ้หน้าไหนที่เฉียดกายเข้าใกล้พี่ ผมจะย้ายชื่อมันออกจากทะเบียนราษฏร์ไปอยู่ในใบมรณะบัตรให้หมด"
"เด็กบ้า! นายบ้าไปแล้วรึไง ฉันไปทำอะไรให้นายตอนไหนกันห๊า!"
"ก็ทำอยู่เนี่ย ถ้าอยากเห็นผมบ้ากว่านี้ พี่ก็ลองดู"
ผมกับเธอยืนจ้องหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจซึ่งกันและกัน จนนาทีที่ผมเห็นหยดน้ำใสๆ รื่นไหลอยู่ในแววตาคู่สวยนั้น หัวใจของผมเหมือนกำลังถูกบีบอัดจนหายใจไม่ออก ผมเอื้อมมือไปข้างหน้าหมายจะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ร่างบางกับถอยออกห่างราวกับรังเกียจ ก่อนจะวิ่งผ่านตัวผมไปและตามมาด้วยเสียงปิดประตูอย่างแรง ผมได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น ด้วยไม่มีคำตอบที่ชัดเจนให้ตัวเอง ทุกอย่างที่ผมทำลงไปทั้งหมด เพื่ออะไรกัน มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี
- ผู้เขียน
