EP.11
825 คำ
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าตรึงเครียด เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว ตั้งแต่เหตุการณ์ของวันนั้น เธอทำกับข้าวไว้ให้ผม แล้วก็ออกไปตั้งแต่เช้ามืด จนอาหารที่ทำไว้เย็นชืดจนไม่น่ากิน
"ลำพังคนทำก็ทำไม่อร่อยอยู่แล้ว ยังจะทิ้งให้เย็นจนกระด้างอีก กูจะแดกลงไหมเนี่ย"
บ่นทุกวันแต่ผมก็กินจนหมดทุกวัน ไม่ใช่เพราะมันอร่อย แต่ผมไม่รู้จะกินอะไร และผมคงชินกับรสมืออันห่วยแตกของยัยนี่ไปแล้วมั้ง ถึงนั่งกินมันจนหมดทุกเช้า
และเหมือนทุกวัน ชั่วโมงไหนที่ผมว่างไม่มีเรียน สายตาผมเป็นต้องสอดส่ายตามหายัยนั่นตลอด เจอบ้างไม่เจอบ้าง พอให้หงุดหงิดใจ ผมรู้อยู่แล้วว่ายัยนั่นจงใจหลบหน้าผม นิสัยเก่าๆ เดิมๆ ที่แก้ไม่หาย งอนทีไรเป็นต้องหนีหน้าผมตลอด
"ขอชานมหนึ่งแก้วครับ"
"ปกติพี่โชกุนไม่ดื่มชานมนี่ ทำไมวันนี้ถึงดื่มละคะ"
"น้องดา พี่นึกว่าใคร"
"จำน้องดาได้ด้วยเหรอคะ ดีใจจัง"
ผมเจอกับน้องดาโดยบังเอิญ น้องดาเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณแม่ ที่มีรายชื่อในการนัดดูตัวกับผม แต่ผมปฏิเสธคุณแม่ตลอด แต่เราได้รู้จักกันโดยบังเอิญในวันที่น้องดาเข้ามาเป็นน้องใหม่ที่มหาลัยเดียวกัน และแม่ของเธอก็ฝากฝังแม่ของผมนักหนา ว่าถ้ามีอะไรก็ให้ผมช่วยดูแลน้องดาด้วย
"มาทานข้าวคนเดียวเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ น้องดาเพื่อนน้อย เลยชอบมาทานคนเดียว พี่โชกุนนั่งเป็นเพื่อนน้องดาหน่อยได้ไหมคะ"
แม้จะลำบากใจอยู่บ้าง แต่ผมก็เลือกที่จะอยู่เป็นเพื่อนน้องดา เพราะเท่าที่รู้จักกัน น้องดานิสัยดี สุภาพเรียบร้อย และเป็นเด็กน่ารักคนหนึ่ง เธอดูใสซื่อน่าทะนุถนอมมากกว่าปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบเปี่ยวๆ
"ได้สิครับ...ตรงนั้นแล้วกัน"
ผมเดินนำหน้าเพื่อพาน้องดาไปนั่งลงตรงโต๊ะอาหาร ตรงนั้นเป็นมุมห้องพอดี สามารถมองเห็นทั้งห้องได้ ซึ่งจนป่านนี้ เป้าหมายที่ผมตามหา ก็ยังไม่เห็นโผ่หน้ามาสักที
"พี่โชกุนทานด้วยกันสิคะ"
"ไม่ดีกว่าครับ พี่ยังไม่หิว"
"ทานนิดนึงสิคะ อดอาหารไม่ดีนะ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อข้าวก่อน"
"ทานกับน้องดาได้นะคะ น้องดาทานไม่หมดหรอก"
"แฮร่...เอางั้นเลยเหรอ พี่ว่า..."
"น่านะ มาน้องดาป้อน"
น้องดาตักอาหารขึ้นมายื่นใส่ปากผม และรบเร้าให้ผมทาน จนคนรอบข้างเริ่มหันมามอง ผมเลยจำใจต้องทานอย่างขัดไม่ได้
"อร่อยไหมคะ น้องดาทำเองเลยนะ"
ผมตกใจเล็กน้อยที่อาหารที่ผมกินเข้าไป น้องดาบอกว่าทำเอง นอกจากหน้าตาอาหารจะน่าทานแล้ว รสชาติยังถือว่าดีมากด้วย ถ้าเทียบกับยั่ยนั่นทำไกลกันริบเลย
"หือ...ทำกับข้าวอร่อยนะเนี่ย นี่ถ้าใครได้ไปเป็นภรรยาคงโชคดีมากแน่ๆ ขนาดแม่ครัวพี่ยังทำอาหารไม่ได้เรื่องแบบนี้เลย"
เพล้ง!
"พี่นุ่มนิ่ม!"
เสียงจานแตกว่าทำผมตกใจแล้ว ไม่เท่าเสียงแพงขวัญที่เรียกชื่อยัยนั่น ผมรีบหันไปตามเสียง แต่ได้เห็นแค่ร่างเล็กที่วิ่งไปไกลแล้ว ผมจึงลุกขึ้นวิ่งตามเธอไปอย่างไว
"พี่โชกุนจะไปไหนคะ"
"พี่ต้องไปแล้ว ไว้เจอกันวันหลังนะ"
ผมวิ่งตามยัยนั่นไปด้วยความเร็ว มองหาเธอแต่ก็ไม่พบร่างที่ตามหา หัวใจของผมร้อนรนไปหมด สิ่งที่ผมพูดออกมา มันต้องทำให้เธอเสียใจแน่ๆ นึกแล้วก็อยากวิ่งเอาปากไปกระแทกกำแพงให้ปากแตกไปเลย ปากหมาๆ พูดไม่คิดแบบนี้ สมควรโดนหมัดซัดแรงๆ ให้น่วมไปเลยคงดี
ความร้อนรนใจของผม ทำให้ผมวิ่งวุ่นหาเธอจนทั่วคณะ คณะบริหารไม่ใช่เล็กๆ แต่ผมคิดว่า ต้องมีสักที่ที่เธอไปหลบอยู่ และเป็นอย่างที่คิด เมื่อเธอหนีมาหลบอยู่ที่ห้องประชุมใหญ่
"มาอยู่นี่เอง ผมตามหาแทบแย่"
ผมนั่งลงข้างๆ เธอที่นั่งชันเข่าพลางก้มหน้าฟุบลงไปกับเข่าทั้งสองข้าง
"เป็นอะไรไป"
"ออกไป! อย่ามายุ่งกับฉัน"
"เงยหน้าขึ้นมาคุยกันก่อนดิ"
"บอกให้ออกไปไง ฮึกๆ ออกไปสิ ออกไป "
"เป็นอะไรของพี่อ่า มีสติหน่อย ฟังผมอธิบายบ้าง"
"ฉันไม่ฟังอะไรจากนายทั้งนั้น ไปให้พ้นหน้าฉันสะที"
"บอกให้เงยหน้าขึ้นมาไงเล่า"
- ผู้เขียน
