EP.12
955 คำ
"บอกให้เงยหน้าขึ้นมาไงเล่า"
ผมจับใบหน้าเรียวให้เงยขึ้นมา แต่ก็ต้องตกใจ ที่สองแก้มของเธออาบไปด้วยน้ำตา แววตาสวยแดงก่ำและเปียกชื้นจนหมดสวย ภาพที่เห็นในตอนนี้ทำให้ผมดึงร่างบางเขามากอดไว้ แล้วก้มลงไปประกบจูบบนปากเรียวอย่างโหยหา ผมดูดดื่มริมฝีปากบางอย่างกระหาย ทั้งกอดรัดร่างเล็กแนบชิดกายราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป จนคนในอ้อมกอด ตีไหล่ผมรัวๆ เพราะเริ่มหายใจไม่ออก
/////เพี๊ยะ////
"ไอ้เด็กบ้า! ไอ้...อุ๊บอื้อ..."
พอผมผละออกห่างเธอก็ตบผมเต็มแรง พร้อมเตรียมพ่นคำด่าใส่ผมไม่ยั้ง ผมจึงต้องก้มลงไปจูบปิดปากเธออีกครั้ง คราวนี้ผมไม่ปล่อยให้เธอสาปส่งผมได้ ผมผลักเธอราบลงไปกับเวทีห้องประชุม กอดรัดร่างบางของเธอและจูบเธอด้วยความละโมบในความหอมหวาน ที่กลืนกินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่ม มือเรียวทั้งสองข้างพยายามดันอกผมให้ออกห่างตลอดเวลา และร่างน้อยก็ดินขลุกขลักไม่อยู่นิ่ง จนผมต้องตรึงแขนทั้งสองข้างลงแนบไปกับพื้นเวที เธอพยายามเบือนหน้าหนีจูบของผม ผมจึงเปลี่ยนมาไซ้ซอกคอขาวเนียนแทน ความกระเหือดกระหายในอารมณ์ ทำให้ผมฝังเขี้ยวคมลงไปกับลำคอขาวเนียนและห่อปาดดูดอย่างแรง จนรับรู้ได้ถึงรสเค็มปะแล่มของเลือดที่ซึมออกมาติดปลายลิ้น
"กรี๊ด! ไอ้หมาบ้า! ฉันเจ็บนะ...ฮือๆๆ"
เสียงสะอื้นที่ทำให้ร่างบางถึงกับตัวโยน ดึงสติผมให้กลับมา และผละจากตัวเธอทันที ก่อนจะดึงร่างบางให้ลุกขึ้นและกอดเธอไว้แนบอกอย่างหวงแหน
"ขอโทษ...ผมขอโทษ ไม่ทำแล้ว ไม่ทำแล้วครับ นิ่งนะครับคนดี"
ผมแกว่งแก้วเหล้าไปมา ด้วยอาการเหม่อลอย จนไอ้ตงที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับทำหน้าเซ็งตาม
"มึงนั่งอยู่ท่านี้เป็นชั่วโมงแล้วนะไอ้โช ใจคอมึงไม่คิดจะเล่าอะไรให้กูฟังเลยเหรอ ว่ามึงเป็นเชี่ยอะไร"
"เฮ้อ!" ผมไม่ได้แต่ถอนหายใจจนไอ้ตงมันนึกรำคาญ
"ถอนหายใจอีกแล้ว เฮ้อ! เบื่อโว้ย!"
"เบื่ออะไรวะ?"
ผมถามเพราะอยู่ๆ มันก็บอกว่าเบื่อทั้งๆ ที่ควรเป็นผมที่ต้องพูดคำนั้น
"เบื่อควาย"
"ควายที่ไหนวะ?"
"มึงไง...ไอ้ควาย เป็นเชี่ยไรไม่พูด แล้วชาตินี้กูจะรู้ไหม"
"ยัยนั่นงอนกูอีกแล้ววะ"
"กูว่าแล้ว อย่างมึงมีอยู่เรื่องเดียวคนเดียวเนี่ยแหละ คราวนี้ไปทำอะไรเขาอีกละ"
ไอ้ตงบ่นให้ผม พลางยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มแก้เซ็ง
"กูปล้ำเขาว่ะ"
พรวดด!!!
คำตอบของผมทำเอาไอ้ตงถึงขั้นสำลักเหล้าที่กำลังยกขึ้นดื่ม
"ไอ้เชี่ย! สรุปมึงได้พี่นุ่มนิ่มแล้วเหรอวะไอ้โช"
"เปล่า...แค่เกือบ"
"ถุย! แค่เกือบยังขนาดนี้ ถ้ามึงได้เขาแล้วมึงจะขนาดไหนวะเนี้ย ไอ้ลูกหมา!"
"กูว่า...กูต้องอยู่ให้ห่างเขาแล้วว่ะ"
คำพูดของผมทำให้ไอ้ตงขมวดคิ้วตามด้วยความงง
"ทำไมต้องห่างวะ?"
"ยัยนั่นอันตรายเกินไปสำหรับกู กูรู้สึกว่ากูควบคุมตัวเองไม่ได้ เวลาอยู่ใกล้ยัยนั่น"
"ไม่เหมาะกับการกินเล่นว่างั้น"
"ก็...อือ...ทำนองนั้น"
"ก็อย่าเล่นดิวะ จริงจังไปเลย"
"แม่ได้หักคอกูตายพอดี"
"กลัวแม่ว่างั้น"
"เฮ้อ! มันหลายอย่างว่ะมึง"
"เออ…งั้นมึงก็อยู่ห่างๆ หรือไม่ก็บอกแม่มึงเลิกจ้างไปเลย แค่นั้นจบ"
คำแนะนำของไอ้ตงเหมือนจะดีนะ แต่ทำไมใจผมเจ็บแปลบๆ ไม่หายก็ไม่รู้ แต่นี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วสำหรับผมและเธอในตอนนี้แล้ว
ผมนั่งมองยัยนั่นล้างชามอยู่พักใหญ่ เธอเองก็คงสงสัยว่าทำไมผมถึงได้มานั่งรอเธอและนั่งจ้องเธอไม่วางตาอยู่แบบนี้ พอล้างเสร็จเธอจึงเดินมาหาผม
“คุณโชมีอะไรรึเปล่าคะ เห็นนั่งอยู่ตรงนี้นานสองนาน จะให้พี่ทำอะไรรึเปล่า”
“เปล่า…แค่มีเรื่องจะคุยด้วย นั่งก่อนสิ”
เธอเดินมานั่งลงบนโซฟาข้างๆ ผม ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ดูแปลกไปมาก ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ก้มหน้าก้มตาหลบสายตาผมตลอด
“คุณโชมีเรื่องอะไรจะพูดเหรอคะ?”
“คือ…ผม…ผมจะ…”
พอถึงเวลาจะพูด ผมดันพูดไม่ออก ได้แต่นั่งใบ้กินนึกคำพูดไม่ได้อยู่อย่างนั้น จนเธอมองหน้าผมด้วยแววตางุนงงสงสัย
“ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรค่ะ ไว้วันหลังก็ได้เอาไว้คุณพร้อมค่อยพูดก็ได้”
เธอพูดพลางลุกขึ้นหมุนตัวจะเดินกลับห้อง ผมจึงรีบพูดสิ่งที่จะพูดออกมา เพราะกลัวว่าจะเสียโอกาศที่จะได้พูดออกไป
“ผมคิดว่าผมจะเลิกจ้างพี่แล้ว”
ร่างบางถึงกับชะงักฝีเท้าและยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อได้ยินคำพูดของผม
“ออ…เรื่องนี้เองเหรอคะ ได้สิ…วันไหนที่คุณโชจะให้พี่ออกบอกได้นะคะ พี่จะได้เตรียมตัวล่วงหน้า”
เธอพูดแต่ไม่หันมามองหน้าผมสักนิด พูดเสร็จก็รีบเดินเข้าห้องไป ไม่เปิดโอกาสให้คำอธิบายของผมได้หลุดออกจากปากแม้แต่คำเดียว
- ผู้เขียน
