"อะไรเหรอครับคุณพ่อ ทำไมกลิ่นแรงจัง"
ผมเอ่ยถามพ่อตา หลังจากที่ขนข้าวของเข้ามาอยู่ในบ้านท่าน คุณพ่อตาก็สรรหาเรื่องแปลกใหม่มาให้ผมว้าวได้ทุกวัน กระทั่งตอนนี้ ที่ผมกำลังจะเข้านอนอยู่แล้ว แต่ท่านก็ยังสั่งให้คนไปเรียกผมมาพบถึงห้องยาจีน พอมาถึงท่านก็ยื่นถ้วยกระเบื้องลายครามใบเล็กมาให้ ก่อนที่ผมจะเปิดดูและรีบหันหน้าหนีอย่างไว เพราะกลิ่นของสมุนไพรทั้งฉุนและแรงมากจนผมอยากอาเจียนออกมา
"ของดี ได้กินแล้วจะติดใจ"
"เหม็นขนาดนี้เนี่ยนะ มีอะไรให้ติดใจ"
"กินเข้าไปให้หมดถ้วยนั้นแล้วกลับห้องไป ถ้าไม่ดีพ่อให้ถีบยอดหน้าเลย"
"ดียังไง เหม็นก็เหม็น"
"เออ..แล้วอย่ามาขอกินอีกแล้วกัน"
ผมจ้องถ้วยยาในมือด้วยความลังเลใจ ก่อนจะกลั้นลมหายใจและยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด พอซดเข้าไปเท่านั้นแหละอ้วกแทบพุ่ง ผมจึงทำได้เพียงพะอืดพะอมเพราะคุณพ่อกำลังจ้องหน้าผมอยู่ แถมยังทิ้งท้ายคำพูดให้ผมรู้สึกงงเข้าไปใหญ่ นี่คุณพ่อตาเอาอะไรให
