EP.15
1006 คำ
ผมรีบเดินเข้าห้องอย่างโซซัดโซเซ ไม่สนว่ายัยนั่นจะดิ้นตายยังไง วันนี้ทั้งวันผมเดือดดาลเพราะเธอ จนไม่เป็นอันทำอะไร เรียนไม่เข้าใจ คุยกับใครก็ไม่รู้เรื่อง ไหนจะยังมีเรื่องไอ้เด็กนั่นนัดเดทกับเธออีก แบบนี้คงปล่อยไปไม่ได้แล้ว
ผมนั่งจ้องร่างบางในชุดนักศึกษา ที่มีผ้ากันเปื้อนทับอีกชั้น กำลังง่วนอยู่กับการปรุงอาหารให้ผมรับประทาน เมื่อผมลุกขึ้นมาบังคับให้เธอทำอาหารให้ ทั้งที่เรากำลังจะไปเรียนอยู่แล้ว ยัยนั่นหน้างอแต่ก็ไม่ปฏิเสธผมสักคำ เธอจำใจต้องเสียเวลาทำอาหารให้ผมจนตะวันสายโด่ง
"เสร็จแล้วค่ะ พี่ขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ แล้วก็ตอนเย็นพี่ขอกลับดึก..."
"จะไปไหน?"
ผมไม่รอให้เธอพูดจบ เพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องมาขออนุญาต แต่ครั้งนี้ผมรู้ว่าเธอจะไปเดทกับไอ้เด็กนั่น ซึ่งผมไม่อนุญาต
"พี่มีกิจกรรมค่ะ"
"กิจกรรมอะไร ถึงต้องทำซะดึกดื่นขนาดนั้น"
พอผมคาดคั้นเธอก็เงียบไม่ตอบ ผมเลยก้มหน้าก้มตากินข้าว ไม่พูดไม่จาเหมือนกัน
"ถือว่าพี่ขออนุญาตแล้วนะคะ"
"ผมไม่อนุญาต"
"คุณโช!"
"ถ้าไม่อนุญาตแล้วมันจะตายตรงนี้ ก็ตายให้ผมดูซะตอนนี้"
"เด็กบ้าเอ๊ย! เวรกรรมอะไรทำให้ฉันต้องมาเจอคนอย่างนายกันนะ"
"ถ้าบอกว่าผมเป็นเวรกรรม พี่ก็เตรียมรับมือหนักๆ เลยนะ เพราะผมเป็นเวรกรรมที่แรงอาฆาตรุนแรงมากซะด้วยสิ ออ...ถ้าไอ้ที่คอมันทำให้พี่สำนึกไม่ได้ วันหลังผมคงต้องซื้อโซ่ซื้อกุญแจมาล็อกตายเราสองคนติดกันแบบในหนังชั่วฟ้าดินสลาย"
"บ้า! ประสาท! จะไล่ฉันออกอยู่แล้วยังจะมีหน้ามาหวงก้าง เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันมากกว่าคำว่าลูกจ้างกับนายจ้าง อีกไม่นานฉันก็ต้องออกไปอยู่ดี นายจะมากักขังหน่วงเหนี่ยวตัวฉันไว้เพื่ออะไร อีกอย่างฉันก็ต้องกินต้องใช้ นายจะเลิกจ้างฉันอยู่แล้วฉันก็ต้องหาแหล่งทำเงินใหม่ ใครจะทนอยู่แบบอดๆ อยากๆ กันล่ะ"
"เลยจะหนีไปหาผัวรวยๆ แบบที่ตั้งใจว่างั้น"
"แน่นอน!"
ผมลุกขึ้นเตรียมจะเอาเรื่องเธอ แต่ยัยนั่นยกมีดขึ้นขู่ผม ปลายมีดแหลมคมเลงมายังทิศทางของผม ชนิดที่ว่าแค่ขยับก็พลาดได้ไม่ยาก
"อย่าเข้ามานะ ฉันแทงจริงด้วย"
"ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าพลาดบ้างแล้วกัน ถ้าถึงวันนั้นผมจะทบทั้งต้นทั้งดอกเลยคอยดู"
เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ก่อนจะทิ้งมีดลงบนโต๊ะกับข้าว จากนั้นก็วิ่งแจ้นออกไปทันที ผมหลับตาลงพลางขบกรามแน่น แข้งขาอ่อนแรงจนต้องทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ ผมรบกับยัยนี่เหนื่อยกว่าหาเรื่องตีกันกับพวกนักเลงซะอีก
"ไอ้ตง! กูต้องการรู้ด่วนว่าพี่นุ่มนิ่มไปเดทกับไอ้เด็กนั่นทีไหน"
[กูต้องสืบเหรอวะ]
"เออ! ไปหาข้อมูลมา ไม่งั้นมึงกับกูไม่ต้องพูดกันอีกเลย"
[เออๆๆ รู้แล้ว...ขู่จังเลยกับเพื่อนเนี่ย]
ผมวางสายจากไอ้ตงด้วยอารมณ์ขุ่นมัวในใจ ถ้าวันนี้ผมหายัยนั่นกับไอ้เด็กนั่นไม่เจอผมต้องอกแตกตายแน่ๆ
'ร้านอาหารญี่ปุ่น หลังมหาลัยนี่เอง แต่เหมือนจะจองโซนวีไอพี ไอ้หมาน้อยนั่นมันโคตรพ่อโคตรแม่รวย เลยพามากินของแพงได้แบบไม่คิดเยอะ เวลานัด 17.30น. โต๊ะ7 โซนวีไอพี ติดหน้าต่างมุมในสุด'
ผมอ่านรายระเอียดอันถี่ยิบของไอ้ตงวนไปวนมาสามสี่รอบเพื่อฆ่าเวลา จะแสดงละครฉากใหญ่ผมจำเป็นต้องมีตัวประกอบฉาก เลยต้องยอมเสียเวลามารอน้องดาอยู่หน้าคอนโดของเธอ
"รอน้องดานานไหมคะพี่โชกุน"
"ไม่ครับ เราไปกันเลยไหม"
ปากบอกไม่นานแต่ใจผมอยู่ร้านอาหารนานแล้ว ถ้าไม่มีแผนในใจ ผมคงไม่มานั่งเสียเวลารอน้องดานานขนาดนี้ และผมจะทำให้ยัยนั่นรู้ว่า คำพูดของผมไม่ใช่สักแต่จะพูด ใครหน้าไหนที่เข้าใกล้เธอ นั่นหมายถึงมันคนนั้นชะตาขาด
ผมเร่งความเร็วรถให้พุ่งทะยานไปถึงจุดหมาย จนมาจอดที่ลานจอดรถของร้านอาหารญี่ปุ่นในการนัดเดทดังกล่าว ความรีบเร่งของผมไม่รอแม้กระทั่งคนที่มาด้วย ว่าจะเดินกึ่งวิ่งเพื่อตามผมให้ทัน เพราะจุดมุ่งหมายสำคัญของผม คือคนสองคนที่อยู่ด้านใน
"อิรัชชัยมาเสะ!!!"
***[ いらっしゃいませ แปลว่า ยินดีต้อนรับ]
"เอ่อ...จองไว้แล้วครับ"
"ชื่ออะไรคะ?"
"โชติรุจ กิตตินุกูลดำรงศักดิ์"
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกไม่ชอบนามสกุลของพ่อที่ยาวเฟื้อยจนพนักงานใช้เวลาคีย์และสะกดคำอยู่หลายนาที ทั้งทีหัวใจของผมตอนนี้ร้อนจนเดือดพรึบๆ จวนจะต้มตับใตไส้พุงจนสุกหมดอยู่แล้ว
"ค่ะคุณลูกค้า คุณโชติรุจ กิตตินุกูลดำรงศักดิ์นะคะ มีเมนูที่สั่งไว้คือ ซาซิมิเซต และก็..."
"ไม่ต้องทวนครับผมรีบ จัดตามนั้นเลย"
"อ๋อ...ได้ค่ะ งั้นเชิญคุณลูกด้านในสุดโซนวีไอพีนะคะ โต๊ะ8 ค่ะ หากต้องการอะไรเพิ่มเติมเมนูอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วนะคะ"
ผมไม่ใจเย็นอยู่รอฟังจนจบขนาดนั้น รีบเร่งฝีเท้าเข้าไปอย่างไว โดยมีน้องดาตามมาแบบงงๆ และแน่นอนว่าคนที่ผมต้องการเจอ คงมากันล่วงหน้าแล้ว
- ผู้เขียน
