ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าเรียบร้อย พอมาถึงผมก็ดึงร่างน้องดาเจ้ามากอด พลางทอดสายตาไปมองคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่เบื้องหน้า สายตาสองคู่สบกันนิ่ง ไม่มีทีท่าว่าจะลดละหรือหลบสายตากันเลย ผมกระชับอ้อมแขนเพื่อกอดคนข้างกายให้แนบชิดมากขึ้น จนสายตาคู่นั้นที่จ้องผมไม่วางตา หันหน้าหนีอัตโนมัติ เธอมากับไอ้เด็กนั่นได้ ผมก็มากับคนอื่นได้เหมือนกัน เธอคงตกใจมาก ถึงได้จ้องผมและอึ้งอยู่นานสองนาน เธอจองโต๊ะเบอร์7 ผมจองโต๊ะเบอร์8 ระยะใกล้ชิดขนาดนี้ ถ้าไม่เห็นก็ให้มันรู้ไป
"พี่นุ่มนิ่มทานนี่สิครับ อร่อยมากเลยนะครับ"
"ขอบคุณค่ะ คุณชล คุณชลทานบ้างสิคะ เอาแต่ตักให้พี่ แบบนี้พี่ก็อ้วนพอดี"
"ไม่อ้วนหรอกครับ เท่านี้พอดีสวย"
"แหม...ชมกันเกินไปแล้วค่ะ"
คุณชล...คุณชล แหม...เสียงสองสามสี่มาเชียว พอผู้ชายพาเดทนี่แขนขาเป็นง่อยหมด ตักกินเองไม่ได้ ต้องมีคนคอยตักคอยป้อนให้ เห็นแล้วหงุดหงิดลูกตา
"พี่โชกุนคะ...ชิมนี่สิคะอ
