55
"ฮัด ชิ่ว!" เสียงจามเล็กดังถี่ติดกันราวสี่ห้าครั้งระหว่างที่สิงห์กำลังใช้ไดร์เป่าผมให้ภรรยาอยู่ เขารู้สึกผิดมหันต์ที่ทำให้เธอเป็นหวัด ใบหน้างามง้ำงอเมื่อรู้สึกคันจมูกเล็ก ปลายจมูกโด่งรั้นกลายเป็นสีแดง รสาย่นจมูกและทำตาขวางใส่สามีผ่านกระจกใสตรงหน้า
"ก็ใครใช้ให้เดินออกไปตากฝนแบบนั้นเล่า คนกรุงเทพฯนี่กระหม่อมบางกันทุกคนหรือเปล่านะ ตากฝนแค่นี้ถึงต้องเป็นหวัดเป็นจาม"
"คุณสิงห์นั่นแหละผิด คนบ้าอะไรผิดแล้วยังจะมาโทษคนอื่นอีก ถ้าคุณไม่ไปนั่งตากฝนอยู่แบบนั้นรสาก็คงไม่ต้องเดินออกไปหาคุณ" เธอเถียงเสียงขึ้นจมูก นึกหงุดหงิดใจจึงปัดมือของเขาออกและหันกลับมาหาคนตัวโต ใบหน้าบึ้งตึงแหงนมองคนตรงหน้าด้วยแววตาคาดโทษ
"มานี่มา" มือหนาขยับขึ้นมาประคองใบหน้านวลไว้ เขาโน้มกายลงจนปลายจมูกโด่งชนกันแนบชิด
"อื้ม..." สิงห์บดจูบริมฝีปากอิ่มปราศจากเครื่องสำอางแต่งแต้ม ลมหายใจอุ่นเป่ารดกันและกัน เขาสอดเรียวลิ้นสาก
