@ด้านของอาชา
"ทำไมไม่ให้เฟย์ตายตั้งแต่ตอนนั้น"
คำพูดนั้นของเธอยังวนเวียนอยู่ในหัวผมไม่หยุด มันกัดกินสมอง ราวกับมีใครเอามีดกรีดซ้ำตรงหัวใจ ผมนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียงในห้องนอนของตัวเอง โดยมีไอ้วายุที่นั่งอยู่ข้างๆ ตั้งแต่กลับมาถึงห้อง ผมก็เอาแต่นึกคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ วันแรกที่พาเธอเข้ามา ภาพที่เธอนอนละเมอ ผวา ร่างของเธอสะท้านอย่างหวาดกลัว เสียงร้องห้าม เหมือนกำลังถูกลากกลับเข้าไปในฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันยังคงชัดเจนในหัวของผม
‘อย่าเข้ามา…/…หายใจไม่ออก…’
ใจผมมันอยู่ไม่นิ่งเลยสักนิด ทุกคำพูดที่เธอตำหนิผม แผลเป็นที่มันกัดกินหัวใจเธอมานาน การใช้ชีวิตที่มีเพียงแค่ไตหนึ่งข้าง ผมที่นอนกับเธอทุกวัน อยู่กับเธอมากกว่าใคร แต่กลับไม่เคยสนใจ ไม่เคยสังเกตเเห็นเลยด้วยซ้ำ รอยแผลที่จางลงจนแทบจะมองไม่เห็น แต่ร่องรอยของความเจ็บปวดยังคงชัดเจน และมันคงไม่มีวันหายออกไปจากหัวใจเธอได้ง่ายๆ
"เอาไงต่อวะ มึงจะสู้หร
