@สัปดาห์ต่อมา
เจ็ดวันนรกที่เขาไม่รู้ว่าดำรงชีวิตอยู่ไปทำไม เพราะในทุกวินาทีที่ลืมตา คือวินาทีที่ภาพเธอฉายซ้ำวนเวียนอยู่ในหัว ไม่ยอมปล่อยเขาไปสักที ภายในห้องรกกระจัดกระจาย ขวดเหล้าเปล่าวางเกลื่อน ม่านถูกดึงปิดสนิท แสงแดดไม่สามารถลอดเข้ามาได้ เหมือนหัวใจของเขา...ที่ไม่เปิดรับแสงอีกต่อไปแล้ว เสียงทีวีเปิดคลอเบา ๆ แต่ไม่มีใครนั่งดู มีแค่เขาที่นั่งอยู่ปลายเตียง ในมือกำแก้วเหล้าแน่นจนเส้นเลือดปูดพอง
"ขอโทษ...ขอโทษนะเฟย์...ได้ยินไหม...ฉันมันเลว...ฉันมันโง่..."
"ฉันไม่น่า...ฉันไม่น่าทำแบบนั้นกับเธอ" เขาเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำ เส้นผมรุงรังไม่ต่างจากสภาพจิตใจ
"ฉันควรจะเชื่อเธอ...ควรจะอยู่ข้างเธอ...ไม่ควรทำร้ายจิตใจเธอ โกรธฉันมากเลยใช่ไหม ฉันมันเลว เลวที่สุด"
เขาทรุดลงนั่งกับพื้น มือข้างหนึ่งกอดหมอนที่เธอเคยใช้หนุนนอนอย่างคนโรคจิต อีกข้างหนึ่งยังคงจับขวดเหล้าแน่น
"เฟย์...กลับมาด่าฉันก็ได้ ตบฉ
