@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา >> เฟย์
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่ประตูไม้จะเปิดออกช้า ๆ ฉันเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้นอาชาในตอนนี้ต่างจากคนเดิมที่ฉันเห็น เขาผอมลงอย่างเห็นได้ชัด แววตาเหมือนไม่หลงเหลืออะไรให้ยึดเหนี่ยวจิตใจอีกต่อไปแล้ว เสื้อฮู้ดสีหม่นที่เขาใส่คลุมทับร่างเหมือนเป็นเกราะบาง ๆ ที่ห่อหุ้มความปวดร้าวข้างในหัวใจ
“ขอคุยด้วยได้มั้ย…” เสียงเขาแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
ฉันนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้เขาเดินตามเข้าไปในสวนหลังบ้าน บรรยากาศในตอนนี้ปกคลุมไปด้วยความเงียบ...เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“ขอโทษ...” เขาเอ่ยออกมาก่อน น้ำเสียงสั่นอย่างคนที่พร้อมจะร้องไห้ทุกวินาที
“ฉันไม่อยากฟังคำนี้แล้ว เลิกพูดมันสักที” ฉันพูดเรียบ ๆ แต่ใจของฉันมันกำลังสั่นระรัว เพราะเขาในตอนนี้ช่างดูน่าสงสารเหลือเกิน
อาชามองหน้าฉัน ดวงตาแดงก่ำเหมือนอดนอนมาหลายคื
