@สองสัปดาห์ต่อมา
วันเวลาผ่านไป จากอาชาคนที่เคยมั่นใจในทุกอย่างที่ตัวเองเองทำ เขาในตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่ผู้ชายที่เคยยืนหยัดหลังตรง สายตามั่นคง และคำพูดเฉียบคมเฉือนใจเธอเหมือนดั่งวันวาน เขากลายเป็นเพียงเงาของตัวเอง…เงาที่ไร้ชีวิต ไร้สี ไร้ซึ่งแรงปรารถนาใด ๆ ที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ทุกเช้าเขาตื่นขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ไม่เคยปิด ไม่ใช่เพราะเขาอยากลืมตาแต่ทุกอย่างมันบังคับให้แล้วต้องตื่นขึ้นมารับรู้ความจริง บางวันเขาไม่ลุกจากเตียงเลยแม้แต่นิด แค่หายใจไปวัน ๆ กับเพดานสีขาวที่จ้องกลับมาด้วยความว่างเปล่าแบบเดียวกับดวงตาของเขา
ขอบตาคล้ำลงเรื่อย ๆ เสื้อผ้าที่เคยสวมอย่างพิถีพิถัน กลายเป็นเพียงชุดนอนตัวเดิมที่มีกลิ่นอับ เขาไม่อาบน้ำติดต่อกันหลายวัน ไม่แตะอาหาร ไม่เปิดม่าน และไม่สนใจว่าเวลากำลังผ่านไปกี่วัน กี่คืน สิ่งเดียวที่เขาทำเป็นประจำคือ...การนั่งนิ่ง ๆ มองออกไปนอกหน้าต่างเหมือน
