“คนไข้หายไปค่ะ! คุณอาชาไม่อยู่ในห้องแล้ว!”
เสียงพยาบาลดังขึ้นทำให้พวกผมสามคนที่อยู่หน้าห้องรีบพุ่งเข้าไปทันที พบเพียงหน้าต่างที่เปิดค้างไว้ กับโน้ตแผ่นเล็กวางอยู่บนเตียง
"ไอ้เชี้ย!!!" สามหนุ่นถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย สายตาอ่านโน๊ตที่มันเขียนเอาไว้
“ขอโทษ…กูแค่ไม่อยากรบกวนพวกมึงอีกแล้ว”
ธามกำโน้ตแน่น พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ไอ้เหี้ย มึงคิดจะไปตายที่ไหนอีกวะ!”
"แม่ง...จะคิดสั้นอีกมั้ยวะ!!” วาตะ
พวกเขามองหน้ากัน สีหน้ากลัวและเครียดจัด ทุกคนรู้ว่าอาชาไม่เสถียรมาหลายวันแล้ว อารมณ์ของมันตอนนี้ ขึ้นๆ ลงๆ ไม่คงที่เลยสักวัน ก่อนหน้านี้พวกเขาต่างก็อยู่เฝ้ามัน แต่เพราะต้องไปสอบที่มหาลัยเลยใหมันอยู่คนเดียว ไม่คิดว่ามันจะหายไป วายุเริ่มวิ่งออกไปตามหา ส่วนวาตะกำโทรแจ้งแม่ของอาชาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“ช้าไม่ได้แล้ว…กูว่าแจ้งตำรวจเถอะ เกิดมันทำอะไรโง่ๆ จะแย่เอา” ธาม
“กูสังหรณ์ใจไม่ดียังไงไม่ร
