@วันต่อมา
ณ สนามเด็กเล่นท้ายหมู่บ้านย่านชานเมือง เฟย์นั่งอยู่บนม้านั่งใต้ร่มไม้ ดูลูกชายฝาแฝดเล่นไถจักรยานแข่งกันอย่างมีความสุข ด้านของอาชายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ฝั่งตรงข้ามสนาม ลมหอบเบา ๆ พัดผ่านชายเสื้อเชิ้ตสีเข้มของเขา ชายหนุ่มมองภาพเบื้องหน้าโดยไม่กะพริบตา...เหมือนกลัวว่าเพียงแค่หลบตา ทุกอย่างจะหายไปอีก ภาพตรงหน้าคือเด็กสองคนกำลังหัวเราะ วิ่งไล่กันบนพื้นหญ้า “ภีม” กับ “ภาม” ลูกชายของเขา…ลูกที่เขาไม่เคยรู้ว่ามีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ ลูกที่ไม่เคยได้กอด… ไม่เคยได้เรียกเขาว่า “พ่อ” เลยสักคำ
ในใจเขาได้แต่คิด เขาหายไปนานเกินไปหรือเปล่า เขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปหาเมียกับลูก...เจ็ดปีที่ไม่พบหน้า กลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้รับการยอมรับจากเขาสามคน
“เออ…มึงนี่มันโคตรขี้ขลาดเลยว่ะไอ้ชา ระดับมาเฟียแถวหน้าแต่มาแอบหลังต้นไม้เพื่อดูเมียกับลูกเนี้ยนะ ร้อนก็ร้อนไอ้ห่า” วายุ วางถุงน้ำอัดลมลงตรงหน้าเขาแบบไม่ถามส
