@ผับลับใจกลางเมือง
“ไอ้เหี้ย... กูว่าแล้วว่ามึงยังไม่ตาย!” วายุ พูดทันทีที่เห็นร่างสูงในชุดเชิ้ตดำเดินเข้ามา ดวงตาภายใต้กรอบแว่นมีทั้งความโล่งใจและเจ็บลึก ๆ ที่ไม่เคยพูด
“มึงแม่งทำเอาพวกกูใจหายใจคว่ำสัด หายหัวไปเฉยเลย เจ็ดปีนะโว้ย! ไม่ส่งข่าว ไม่ติดต่อมาหาพวกกูบ้าง” วาตะ ตบบ่าหนัก ๆ อย่างที่เคยทำเสมอเวลาอยากพูดว่าคิดถึง แต่ไม่พูดตรง ๆ
“กูนึกว่าจะได้รินเหล้าราดโลงศพมึงไปแล้วซะอีก ดีใจว่ะที่มึงยังมีชีวิตอยู่” ธาม ยิ้มเจ้าเล่ห์ ยกแก้วเหล้าให้ราวกับต้อนรับการฟื้นคืนชีพของเพื่อนที่นึกว่าจะไม่ได้เจออีก
“กูขอโทษ... ขอโทษที่หายไปโดยไม่บอก” อาชา เอ่ยเสียงเบา
“มึงรู้ไหม... หลังจากมึงหายไปวันนั้น กูกับวาตะเดินหาแทบพลิกกรุงเทพ กูไปหาเฟย์ ไปหาแม่มึง ไปทุกที่ กูไม่รู้ว่ามึงอยู่ไหน หรือแม่ง...ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า” วายุ พูดด้วยน้ำเสียงแข็ง แต่ดวงตากลับแดงขึ้นชัดเจน เขาคือคนที่ไม่เคยยอมรับว่าร้องไห้
