@7 ปีต่อมา
แสงแดดในเช้าวันเสาร์ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาแตะปลายจมูก เฟย์เปิดม่านยิ้มบาง ๆ ให้กับตัวเองในกระจกก่อนหันกลับไปห้องนอนที่ยังอบอุ่นด้วยกลิ่นกาแฟที่ชงไว้ เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลั่นจากห้องหลังร้าน เฟย์วางแจกันช่อกุหลาบลง แล้วรีบเดินไปทางเสียงนั้นอย่างอ่อนใจแต่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“แม่! พี่ภามแกล้ง!”
“ผมเปล่า! น้องภีมโกหก!”
“สองคนนี้อีกแล้ว...” เธอส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะย่อตัวลง
“หื้มมม แล้วใครเป็นคนเอากระถางต้นไม้ของแม่ไปทำเรือเล่นตรงลานดิน?”
ทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน แล้วชี้พร้อมกัน “พี่ภาม!” / “น้องภีม!”
แฝดชายหน้าตาคล้ายกันอย่างกับแกะ ‘ภาม’ กับ ‘ภีม’ ลูกชายของเฟย์ที่เกิดมาในวันที่เธอไม่คิดว่าจะมี “ชีวิตใหม่” ที่สมบูรณ์ได้อีก แต่กลับเป็นสองคนนี้…ที่กลายมาเป็นลมหายใจของเธอในทุกวัน พวกเขาทั้งคู่มีดวงตาเหมือนเธอ แต่รอยยิ้มดื้อ ๆ กับคิ้วคมเข้มนั้น…เธอรู้ดีว่าได้มาจากใคร
“ภีม~ พี่ภาม~ วันนี้แ
