@สองวันต่อมา
ผมนั่งนิ่งอยู่กลางห้องเงียบ ๆ ท่ามกลางเศษแก้วที่กระจายเกลื่อนพื้น ใจมันเหมือนถูกบีบจนแหลกเละจากข้างใน ความเงียบหลังเสียงหยอกล้อด่าทอกันจบลง กลับหนักอึ้งกว่าคำพูดใด ๆ ที่ได้ยินก่อนหน้า
“มึงคิดว่า…ถ้าเฟย์ไม่ได้ทำจริง ๆ กูยังจะเหลืออะไรบ้างวะ” เสียงของผมแหบพร่า มันแทบไม่เหมือนเสียงของตัวเองอีกแล้ว
“กูจะเหลืออะไร ถ้าทุกอย่างที่กูทำมันผิดมาตลอด”
ธามเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงตรงข้าม ผิวหน้าของมันเคร่งขรึม ทว่าแววตากลับอ่อนโยนกว่าครั้งไหน ๆ
“ถ้ามึงไม่เหลืออะไร กูก็จะอยู่เป็นอะไรให้มึงก็ได้… เป็นกระจกให้มึงมองเห็นความจริง หรือจะเป็นหมัดให้มึงได้ระบายถ้ามันทนไม่ไหว แต่ขออย่างเดียว อย่าอยู่แบบไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วหัวใจตัวเองต้องการอะไร”
ผมหลุบตาลงต่ำ ความรู้สึกผิดปกคลุมหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก ถ้าเธอไม่ผิด ถ้าเธอถูกใส่ร้ายจริง ๆ แล้วตลอดเวลาที่เธออดทนอยู่กับผม ผู้ชายที่ผ
