@ด้านของอาชา
แสงไฟจากตึกสูงภายนอกสาดลอดม่านเข้ามาเพียงเล็กน้อย ทุกอย่างเงียบงัน มีเพียงเสียงนาฬิกาแขวนผนังที่ดังเป็นจังหวะ บนโซฟาหนังสีเข้ม ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มนั่งเหม่อมองโทรศัพท์ที่วางคว่ำอยู่บนโต๊ะกาแฟ ไม่มีข้อความ ไม่มีสายเรียกเข้า มีเพียงความเงียบที่เหมือนจะดึงหัวใจของเขาจมลึกลงไปเรื่อย ๆ อาชา เอนตัวพิงพนัก เบือนหน้าไปมองเพดานเหมือนไม่รู้จะหนีอะไรในใจของตัวเอง เขาออกตามหาเธอทุกที แต่ไม่มีแม้แต่ข่าวคราว ร่างกายที่โหมแรงหนัก ทุ่มสุดตัวเพื่อค้นหาคนรักที่หายไป ตอนนี้มันกำลังประท้วงเขา ร่างที่ไม่ได้พัก ไม่ได้กิน ไม่ได้นอนสะสมกันมาหลายวัน จนสุดท้ายเขาเองลุกแทบไม่ไหว ถูกหามส่งโรงพยาบาลกลางดึก พึ่งจะได้กลับมาเมื่อไม่กี่นาทีนี่เอง
“มึงมันโง่...โง่จนปล่อยให้คนที่รักมึงต้องเดินออกไปทั้งน้ำตา…”
“ทั้งที่ในใจแม่งก็รู้อยู่เต็มอกว่าเฟย์ไม่เคยทำ...แต่กูก็ยังเลือกเชื่อสายตาตัวเองมากกว่าหัวใจ...”
