@เช้าวันต่อมา
เสียงเครื่องยนต์เบาลงเมื่อรถหรูคันสีดำจอดชิดขอบฟุตบาทตรงหน้ามหาวิทยาลัย ฉันนั่งนิ่งอยู่เบาะข้างคนขับ มือข้างหนึ่งวางทับต้นขาตัวเองแน่น พยายามไม่มองหน้าเขา แต่ก็ไม่อาจหลบสายตาแผดเผาของอาชาได้เลย
"ไหวหรือเปล่า" เขาถามเสียงเรียบ ไม่แฝงความห่วงใยเลยสักนิด
“ไหวค่ะ...เฟย์ไม่ได้เป็นอะไร”
“งั้นก็ดี รอยที่คอน่ะ...หาคอนซีลเลอร์มาทากลบด้วย เดี๋ยวคนอื่นสงสัย” เขาว่าเรียบๆ ดวงตาคมกริบยังคงมองตรงไปข้างหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ค่ะ...” ฉันตอบเบาๆ เหมือนคนไม่มีเสียง ทั้งที่ข้างในแทบร้องไห้
ฉันเปิดประตูลงจากรถ สูดลมหายใจลึก หวังให้หัวใจที่ยังสั่นไหวสงบนิ่ง แต่ก็ไม่ทันได้ก้าวพ้นไปไหน ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างผู้หญิงอีกคนยืนกอดอกอยู่หน้าประตูตึกเรียน...ดวงตาเธอจ้องมาที่ฉันเหมือนมีดคมๆที่กำลังจะทิ่มแทงหัวใจฉัน
“เธอเป็นใคร...ทำไมถึงลงจากรถของอาชา?” เสียงมายเฉียบขาด น้ำเสียงนั้นเต็มไ
