เนสิตายิ้มร่าเมื่อฐากูรพาเธอมายังน้ำตก สถานที่ที่มีความทรงจำระหว่างเขากับเธอ แม้เวลาจะผ่านไปนานนับเดือนแล้วแต่หญิงสาวก็ยังจับมันได้ดี
“คุณฐาไม่เล่นน้ำเหรอคะ” หญิงสาวถามขณะบอกให้เขาหันหลังให้รถเพื่อที่เธอจะเปลี่ยนชุด
“ไม่ล่ะ แล้วก็ไม่ต้องคิดแกล้งผมอีกล่ะ”
“ใครจะแกล้งคุณกันคะ”
“แล้วนั้นคุณฐาจะไปไหน” หญิงสาวถามเมื่อเห็นเขาถือเสื่อและเดินลัดไปด้านข้างของน้ำตก
“ก็จะหาที่สงบพักสายตาน่ะ”
“ไม่ไกลใช่ไหม”
“ไม่หรอกเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ รอเนสด้วยสิ”
หญิงสาวลงไปเล่นน้ำขณะที่ฐากูรปูเสื่อใต้ต้นไม้หนาทึบที่ให้ร่มเงาเหมาะแก่การพักผ่อน
“สดชื่นมากเลยค่ะคุณฐา มาเล่นกันไหม”
“ไม่ล่ะ เล่นไปเถอะผมจะนอนพัก”
“งั้นก็ตามใจค่ะ”
เนสิตาแหวกว่ายในสายน้ำตื้นๆ อย่างสนุกสนานเย็นของน้ำให้ความเหนื่อยจากการทำงานหายไปจนหมดสิ้น
ฐากูรแกล้งทำเป็นนอนหลับตาแต่ก็แอบมองหญิงสาวเป็นระยะ เขาเพิ่งสังเกตว่าชุดที่เธอ
