หลังจากที่บทรักอันเร่าร้อนได้สงบลง ฐากูรและเนสิตายังคงนอนกอดกันแน่นอยู่บนเสื่อใต้ร่มไม้ใหญ่ ไออุ่นจากร่างกายที่สัมผัสกันยังคงอบอวลไปทั่ว
“ผมมีความสุขที่สุดเวลาที่เนสอยู่ใกล้แบบนี้” ฐากูรกระซิบถามเสียงพร่าพลางจูบลงบนหน้าผากเนียนเบาๆ
“เนสก็มีความสุขค่ะ เนสไม่อยากกลับไปเลย อยากอยู่กับคุณฐาที่นี่ คุณฐาทำให้เนสเป็นเด็กใจแตก” เธอต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก
“เนสก็ทำให้ผมคลั่งทุกครั้งที่อยู่ใกล้”
“พรุ่งนี้เนสต้องกลับไปเรียนแล้วนะคะ”
“ผมไปส่งนะ”
“จริงเหรอคะ แต่แม่จะสงสัยหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
“เราจะแอบไปเหรอคะ”
“เดี๋ยวก็รู้ว่าผมจะทำยังไงให้ได้ไปส่งคุณ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์
“บอกหน่อยได้ไหม” เธอทำเสียงอ้อน
“เป็นความลับครับผมบอกได้แค่ว่าพรุ่งนี้ผมจะไปกินข้าวที่ร้านตอนเที่ยงก็แล้วกันนะครับ” ฐากูรหัวเราะในลำคอเบาๆ เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น รู้สึกถึงหัวใจที่พองโตด้วยความสุขที่ไม่อาจบรรยายได้ การที่เนสิต
