รู้สึกผิดที่ดูแลไม่ดี
1328 คำ
หลังจากจัดการงานทุกอย่างที่ไร่เสร็จแล้วฐากูรก็ยกลังไวน์ขึ้นหลังรถกระบะก่อนจะขับรถเข้ามาในเมืองวันนี้เขาต้องส่งไวน์ให้กับร้านอาหารของคุณนีรนุชลูกค้าประจำ
“สวัสดีค่ะคุณฐา คุณวันนี้มาส่งเองเหรอคะ”
“สวัสดีครับคุณนุช ผมจะเข้ามาทานข้าวที่นี่อยู่แล้วก็เลยเอาไวน์มาส่งเองจะได้ไม่เสียเที่ยวครับ” เขาพูดขณะยกกล่องไวน์เข้าทางหลังร้าน
“ขอบคุณนะคะที่เอาไวน์มาส่งก่อนเวลา ช่วงนี้ลูกค้าสั่งไวน์กันเยอะก็เลยต้องสั่งด่วน”
“ไม่เป็นไรครับ ลูกค้าคุณนุชเยอะผมเองก็ขายไวน์ได้เยอะ” เขายิ้มก่อนจะยกไวน์ลังสุดท้ายเข้าไปวางในห้องครัวจากนั้นก็เดินออกมาด้านหน้าเลือกโต๊ะนั่งประจำของตนเองก่อนจะสั่งเมนูคุ้นเคยมาทาน
ระหว่างรออาหารนีรนุชก็มาชวนคุย
“เมื่อวานลูกสาวฉันไปกวนอะไรคุณฐาหรือเปล่าคะ”
“ไม่หรอกครับเธอก็เหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป”
“ถ้าลูกสาวของฉันไปกวนคุณฐาบอกมาได้เลยนะคะ เนสยังเด็กไม่ค่อยรู้กาลเทศะเท่าไหร่บางครั้งก็ติดจะพูดมากไปหน่อย ฉันกลัวคุณฐาจะรำคาญค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับแล้วนี่เจ้าตัวไปไหนล่ะ ปกติผมจะเห็นมาคอยรับออเดอร์”
“ไม่สบายค่ะ”
“อ้าวเป็นอะไรล่ะครับ”
“ก็คงตากแดดทั้งวันน่ะค่ะก็เลยเป็นไข้”
“ผมขอโทษนะครับที่พาลูกสาวคุณนุชไปตากแดด” ฐากูรพูดอย่างรู้สึกผิด
“คุณฐาจะขอโทษทำไมคะ ฉันรู้ดีค่ะว่าลูกสาวของฉันน่ะดื้อแค่ไหน”
“แต่ผมรู้สึกผิดจังเลยครับ”
“คุณฐาอย่ารู้สึกแบบนั้นเลยค่ะ ลูกสาวของฉันไม่เคยตากแดดแบบนั้นมาก่อน แต่เธอก็บอกว่าสนุกมากและถ้าหายก็อยากจะเข้าไปที่ไร่อีก”
“ผมว่ารอให้หายดีก่อนเข้าไปดีกว่านะครับ ตอนนี้องุ่นส่วนใหญ่ก็ตัดเกือบหมดแล้วไม่ค่อยน่าเที่ยวเท่าไหร่”
“เนสบอกว่าอยากจะไปดูโรงบ่มไวน์”
“ครับ ผมสัญญาไว้ว่าจะพาไป เอาไว้ถ้าวันไหนผมเข้ามาแล้วเธอจะติดรถไปก็ได้ไม่มีปัญหาอะไรเลย”
“ขอบคุณนะคะ มื้อนี้ให้ฉันเลี้ยงเป็นการตอบแทนได้ไหมที่คุณฐาให้ลูกสาวของฉันไปเที่ยวที่ไร่และคงมีหลายครั้งที่เธออจะไปรบกวนคุณ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณนุชเมื่อวานลูกสาวคุณก็พาผมไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวกับขนมปังสังขยามาแล้ว”
“นี่ลูกสาวของฉันเลี้ยงคุณไปแล้วเหรอคะ”
“ครับ เธอยังบอกผมอีกด้วยนะครับว่าถ้าวันไหนผมมาทานอาหารที่ร้านเธอจะเป็นคนทำอาหารให้ผมทานเอง”
“เนสพูดแบบนั้นเหรอคะ”
“ครับแต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเธอทำอาหารเป็นหรือเปล่า”
“เนสทำอาหารได้ทุกอย่างเลยค่ะ แต่อาจจะทำช้าไปหน่อยส่วนเรื่องรสชาติก็พอได้อยู่ เอาไว้ถ้าคุณฐามาครั้งหน้าฉันจะให้เนสเป็นคนทำนะคะ”
“ได้ครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้กับเจ้าของร้าน นีรนุชยิ้มตอบก่อนจะกลับเข้ามาทำงานในครัว
ฐากูรทานสเต๊กไปด้วยและใช้ความคิดไปด้วยเขารู้สึกผิดที่ไม่ห้ามตอนเธอตามเขาไปดูคนงานตัดองุ่นในช่วงบ่าย
เขารู้ว่าแดดมันร้อนมากถึงแม้เธอจะนั่งดูอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่บ้างลงมาตัดองุ่นบ้างแต่คนที่ไม่เคยโดนแดดนานๆ ก็คงจะทนไม่ไหว
หลังจากทานอาหารเสร็จเขาก็ขับรถเอามาจากร้านแต่ในใจก็ยังเป็นกังวลชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองเบอร์โทรศัพท์ที่เนสิตาบันทึกไว้ให้เมื่อวานแล้วตัดสินใจกดโทรออก รอไม่นานปลายสายก็กดรับ
“สวัสดีค่ะคุณฐาคิดถึงเนสเหรอคะถึงได้โทรมา” เธอถามด้วยน้ำเสียงสดใส
“ผมไปทานข้าวที่ร้านแม่คุณบอกว่าคุณไม่สบาย”
“เนสแค่ตัวร้อนนิดหน่อย”
“แล้วตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง”
“เมื่อกี้ยังเป็นไข้นิดหน่อย แต่พอเนสได้ยินเสียงคุณฐาปุ๊บก็หายทันทีเลยค่ะ” เนสิตาพูดไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดี เธอดีใจมากที่ฐากูรโทรศัพท์มาหา
“ผมไม่ใช่หมอแล้วไม่ใช่ยานะที่คุยแล้วจะหาย ผมถามจริงๆ ว่าตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง”
“เนสดีขึ้นแล้วค่ะพรุ่งนี้ก็น่าจะไปที่ไร่คุณฐาได้แล้วค่ะ คุณจะเข้ามากินข้าวที่ร้านไหม เนสจะได้เตรียมตัวค่ะ”
“เพิ่งหายไข้อย่าพึ่งไปเลย”
“ก็คุณฐาสัญญาแล้วว่าจะพาเนสไปดูโรงบ่มไวน์นี่คะ”
“โรงบ่มไวน์อากาศค่อนข้างเย็นแล้วคุณเพิ่งหายจากไข้ผมว่าเว้นระยะไว้สักสองวันก่อนดีไหม องุ่นโรงบ่มมันไม่หนีไปไหนหรอก”
“คุณฐาปฏิเสธเพราะไม่อยากให้เนสกลับไปที่นั่นใช่ไหมคะ คุณฐารำคาญหรือเปล่า”
“ผมทำแบบนั้นไปทำไมล่ะ แล้วผมก็ไม่ได้รำคาญด้วย”
“ถ้างั้นเนสรอให้หายดีก่อนก็ได้ค่ะ แต่เนสขออะไรอีกอย่างได้ไหมคะ”
“ขออะไรล่ะ”
“คุณฐาพาเนสไปเล่นน้ำที่น้ำตกได้ไหม”
“ผมบอกแล้วว่ามันไม่ใช่น้ำตกมันเป็นแค่ธารน้ำเล็กๆ เองนะ ผมว่าถ้าคุณเห็นอาจจะหมดสนุกก็ได้”
“คุณฐาต้องพาไปดุก่อนแล้วเนสจะบอกเองว่ามันสนุกไหม”
“เอางั้นก็ได้”
“แล้วคุณจะเข้ามาที่ร้านอีกวันไหนคะ”
“ยังไม่แน่ใจเลย เอาไว้ถ้าผมจะเข้ามาผมจะโทรบอกก็แล้วกันนะ วันนี้คุณพักผ่อนเถอะ”
“โทรมาคุยแค่นี้เองเหรอคะเนสยังไม่หายเหงาเลยเนสอยู่บ้านคนเดียวเหงามาก”
“เหงาก็หาอะไรทำสิตอนนี้ผมต้องขับรถกลับไร่แล้ว”
“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าคุณถึงไร่แล้วเนสโทรหาได้ใช่ไหมคะ”
“ก็คงได้ ผมว่างก่อนนะ”
ชายหนุ่มวางสายแล้วก็ขับรถเพื่อกลับไปยังบ้านของตนเองที่อยู่ภายในไร
ฐากูรรู้สึกแปลกใจตัวเองมากที่เป็นคนโทรศัพท์ไปหาเนสิตาและคุยกับเธอเหมือนกับรู้จักกันมานานทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันไม่กี่ครั้ง เขาคิดว่าอาจเป็นเพราะเธอเป็นหลานสาวของนวพลรุ่นพี่ที่เขารู้จักมานานก็เลยสนิทสนมกับเธอได้ง่ายขึ้น อีกอย่างมารดาของเธอก็เป็นลูกค้าของเขามาปีกว่าแล้วบางทีความคุ้นเคยนี้มันอาจจะมาจากเหตุผลนี่ก็ได้
ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วปกติใช้เวลาจากในเมืองมาถึงไร่ประมาณครึ่งชั่วโมงเขาอาบน้ำแต่งตัวเลยนั่งทำงานต่อแต่ทำงานได้ไม่นานเนสิตาก็โทรศัพท์เข้ามาเสียก่อน
“คุณฐาถึงได้นานแล้วใช่ไหม”
“ถึงได้สักพักแล้ว คุณล่ะยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ยังค่ะเนสรอแม่ ระหว่างที่เนสรอแม่กลับมาจากร้านคุณฐาคุยเป็นเพื่อนเนสได้ไหม”
“ผมเป็นคนคุยไม่เก่งนะอาจจะหนักไปทางฟังมากกว่า อยากคุยอะไรล่ะ”
“ก็คุยเรื่องไร่ของคุณฐาค่ะ เนสสนใจอยากเข้าไปเรียนรู้งานที่ไร่ได้ไหมคะ”
“อยากจะเรียนรู้ไปทำไม”
“เผื่ออนาคตได้ไปทำงานที่นั่น ช่วงปิดเทอมเนสอยากหาอะไรทำแก้เบื่อ”
“แล้วงานที่ร้านล่ะ”
“ที่ร้านมีคนทำงานแล้วค่ะ”
“ถ้าอยากมาก็มาได้ผมไม่ว่าอะไรหรอก แต่ต้องให้แม่อนุญาตด้วยนะ” เขาไม่ขัดข้องที่เธอจะมาแต่นั่นต้องไม่ทำกระทบกับงานที่ร้านของคุณนีรนุช
- ผู้เขียน
