“ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ่ะแม่ ฉัตรไม่ได้รบกวนเฉยๆ ฉัตรก็ให้เงินแกด้วย เพราะฉะนั้นแม่ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าแม่ไม่ตกลง ฉัตรก็ไม่สบายใจที่จะไปทำงานนะแม่” ฉัตรชฏาเอ่ยจริงจัง การจะทิ้งมารดาที่ป่วยไว้ที่บ้านเพียงลำพัง หากไม่มีใครดูแล แล้วเธอจะมีสมาธิกับการปั้นแต่งเรื่องร่วมกับพสุธาได้อย่างไร
“ก็ได้จ่ะลูก ถ้ามันทำให้ลูกสบายใจ” นางชฏาก็ต้องยอมในที่สุด เพื่อความสบายใจของบุตรสาว
“แล้วแม่กินข้าวยังจ๊ะ” ถึงแม้จะเหนื่อยแค่ไหน แต่ฉัตรชฏาก็ไม่ลืมถามเรื่องนี้กับมารดา ยิ่งท่านป่วย ยิ่งจำเป็นในการรับสารอาหารเพื่อฟื้นฟูร่างกาย
“กินแล้วลูก ไม่ต้องห่วงแม่หรอก มาเหนื่อยๆ จะกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวแม่ทำให้” นางชฏาเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความห่วงใย
“ไม่เป็นไรจ่ะแม่ แม่พักผ่อนเถอะ ฉัตรกินมาจากที่ทำงานแล้ว” ฉัตรชฏาปดมารดาออกไป เพราะไม่สามารถบอกท่านได้เรื่องที่ไปรับประทานอาหารที่บ้านของพสุธา
“งั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำเถอะลูก แม่ไม่กวน
