เรียวขาเล็กหนีบเข้ากับเอวของคนที่เธอชอบเรียกเขาว่าคนบ้า เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองไม่ยอมขัดขืนสักนิด ทั้ง ๆ ที่เขาทำอยู่มันไม่ใช่คนปกติหรือสติดีที่ไหนทำกัน ถ้าเธอยังมีครอบครัวอยู่ป่านนี้ทุกคนคงออกตามหาเธอให้วุ่นแล้ว ลักพาตัวเธอมาเพื่อให้นอนหลับสบาย กินอาหารแสนอร่อยเช็ดปากเธอด้วยลิ้นร้อน ๆ เท้าของออญ่ารู้สึกถึงความนุ่มบางอย่าง เธอจึงตัดสินใจเงยหน้าออกจากอกแกร่งหอม ๆ ตอนนี้เขานั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวส่วนเธอนั่งคร่อมตักเขาไว้เหมือนเดิม
"ปล่อยก่อนดีกว่าไหมคะ?"
"ทำไม?"
"โซฟาตั้งกว้างจะให้นั่งแบบนี้ทำไมเล่า"
"เมื่อย?"
"..."
"พี่ก็ไม่เมื่อยนั่งแบบนี้ละ"
เธอส่ายหน้าตอบเขาว่าไม่ได้เมื่อยอะไร แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าที่เธอต้องการสื่อก็คือท่านั่งมันดูไม่งามสักเท่าไหร่ ถ้ามีใครเปิดประตูหรือโผล่มาเห็น มือหนาอย่างคงวางแหมะไว้ที่สะโพกเธอ เขานั่งจ้องหน้าเธอแบบที่ตาไม่กะพริบแบบที่คนอื่นเคยถามเลย ส่วนเธอ
