ตอนพิเศษ
“พี่โปรด เอยถามได้ไหม ทำไมยังเก็บรูปพวกนี้กับของของเอยเอาไว้” เธอผละออกมาเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา อันที่จริงเธอตั้งใจจะถามหลายครั้งแล้ว หากไม่มีจังหวะได้ถามเลย
พอนึกได้เขาก็ไม่อยู่ให้ถาม พอเขาอยู่เธอก็ดันลืม
“ทิ้งไม่ลง” เพราะมันเป็นห้องนอนของเราสองคน ข้าวของมากกว่าครึ่งเป็นของสุพรรณวดี เขาทำใจไม่ได้เมื่อจินตนาการว่าของบางส่วนที่เคยอยู่ในห้องนี้จะหายไป และเขากลัวว่าหากทิ้งไปภายในห้องนี้จะไม่มีกลิ่นอายของคนที่เคยเป็นเจ้าของ
“ทิ้งไม่ลงหรือเพราะยุ่งจนไม่มีเวลาจัดการกันแน่คะ” เธอเย้าแหย่เขายิ้ม ๆ ด้วยปัจจุบันเธอมีความสุขดีแล้ว จึงไม่ได้รู้สึกปวดใจแล้วเมื่อพูดถึงอดีต ไม่ว่าเขาจะตอบอย่างไร สุดท้ายมันก็กลายเป็นอดีตอยู่ดี
“ถ้าตอบตรง ๆ ก็ประมาณนั้นแหละ ทั้งไม่มีเวลา ทั้งตัดใจทิ้งไม่ลง เลยเอาไว้ก่อน ค่อยตัดสินใจทีหลังว่าจะยังไง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทิ้ง” สุดโปรดกระชับวงแข
