ใจตรงกัน
สุดโปรดทำหน้าละห้อยหลังจากสุพรรณวดีบอกว่าง่วงและจะเข้าไปนอนในห้องลูกแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนนิด ๆ ซึ่งถือว่าดึกมากสำหรับคนที่ต้องตื่นไปทำงานตอนเช้า
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยค่ะ เอยง่วงแล้วจริง ๆ”
“แต่เราคืนดีกันแล้วนะ”
“แล้ว ?” เธอย้อนถามเขาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม อันที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากไปนอนหรอก แต่ด้วยเวลาที่ดึกและพรุ่งนี้ก็ต้องตื่นเช้าไปทำงาน เธอจึงต้องตัดใจ
“นอนห้องของเราสิ”
“ฮื่อ!” ใบหน้าสวยร้อนผ่าวฉับพลันเมื่อได้ยินคำว่า ‘ห้องของเรา’ หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
“นะ ให้พี่นอนกอดหน่อย ไม่ได้กอดมาตั้งหลายปี”
“เมื่อกี้ก็กอดแล้วนี่นะ” แถมยังกอดตลอดเวลาที่นั่งคุยกันด้วย
“มันไม่พอ พี่อยากนอนกอดเอยไปจนเช้าเลย”
“ไม่เอาหรอกค่ะ เดี๋ยวปลื้มตื่นมาแล้วไม่เจอเอย” หญิงสาวยังคงปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรหรอก ปลื้มตื่นสายจะตาย ค่อยกลับไปนอนกับแกตอนเราตื่นก็ได้” สุดโปรดยังค
