บทที่ 10
ยอมทุกอย่าง
เสียงไซเรนจากรถแอมบูแลนซ์ดังสนั่นทั่วท้องถนน กำลังขับเบียดไปตามช่องแคบบนถนนที่ผู้ใช้รถพร้อมใจกันเปิดทางให้ในยามมีเหตุฉุกเฉิน มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยความเร็วที่จำกัด เนื่องจากเป็นถนนเส้นหลักจึงยังมีรถสัญจรไปมาค่อนข้างหนาแน่น ทำเอาชายหนุ่มที่ขึ้นรถมาด้วยเกิดอาการร้อนรนใจ ด้วยกลัวจะไปถึงที่หมายไม่ทันกาล
“เอย...” น้ำเสียงสั่นไม่มั่นคง เรียกหญิงสาวที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเปลผู้ป่วยโดยมีหน้ากากออกซิเจนครอบปากและจมูก ซึ่งมีเจ้าหน้าที่นั่งประกบสองฝั่งเพื่อคอยช่วยพยุงอาการ “เอยอดทนหน่อยนะ อีกแป๊บเดียวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว” ชายหนุ่มให้กำลังใจทั้งที่ตอนนี้ใจเขาร้อนลวกไปหมด พร้อมบีบกระชับมือที่จับกันเอาไว้ไม่ยอมปล่อยตั้งแต่ขึ้นรถมา
“พี่โปรด...เอย...” สุพรรณวดีส่งเสียงแผ่ว เพราะเริ่มทนความเจ็บปวดต่อฤทธิ์บาดแผลที่ถูกยิงบริเวณเนินอกด้านซ้ายไม่ไหว ถึงแม้จะไม่โดนหัวใ
