“สะ สบายดี ฉันสบายดี”
“ฮึ”
ชายหนุ่มแค่นยิ้มกับคำตอบที่ต้องการเอาตัวรอดแบบเด็กประถม เสี้ยววินาทีเขาก็โน้มตัวลงอุ้มร่างเล็กที่นั่งขดอยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมา หญิงสาวร้องท้วง แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้เธอได้รับอิสระจากร่างสูงเลยสักนิด
“ปละ ปล่อยนะ”
“ขยันสร้างเรื่องเก่งจังนะนีเซีย”
ร่างสูงต่อว่าตอนที่เขาพาเธอมาที่เตียงนอน นีเซียอยากจะขัดขืนอีกฝ่ายอยู่เหมือนกัน แต่พอได้เห็นสีหน้าเกรี้ยวกราด นัยน์ตาสีน้ำตาลทองที่เต็มไปด้วยเพลิงโทสะ เธอก็เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง
‘สงบปากสงบคำเอาไว้ก่อนนีเซีย อย่าเพิ่งปากดีตอนนี้ บางทีเขาอาจจะฆ่าเราทิ้งก็ได้’
นีเซียคิดแบบนั้น หญิงสาวไม่ท้วงใดๆ อีกตอนที่เขาวางเธอลงบนฟูกนุ่ม เธอกะพริบตาปริบๆ มองคนตรงหน้า ราวกับว่าต้องการใช้ใบหน้าท่าทางน่ารักเช่นนั้นขอความเห็นใจจากอีกฝ่าย
และดูเหมือนว่าคราวนี้หญิงสาวจะทำสำเร็จเสียด้วย
ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยบึ้งตึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง
