สลักรักแดนทราย

รัฐบามาฮาร์ ประเทศคาดาร์ การจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับของบุคคลอันเป็นที่รักและเป็นผู้นำของครอบครัวย่อมนำพาความโศกเศร้ามาให้คนที่ยังอยู่เบื้องหลัง อามิลเองก็เช่นกัน แต่เนื่องจากเขาเป็นลูกชายคนโต เมื่อสิ้นคนเป็นบิดาอย่างอับดุล เรห์มา เขาก็ต้องก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำและเป็นเสาหลักให้กับครอบครัว ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยดูเย็นชา ชายหนุ่มซุกซ่อนความทุกข์ใจเอาไว้ไม่น้อย แต่เขาจำต้องเก็บความรู้สึกดังกล่าวเอาไว้ในอกไม่ให้ใครล่วงรู้ ระหว่างที่มือหนาประคองร่างเล็กของมารดาที่มีน้ำตาคลอออกมาจากสุสาน หลังจากพิธีการฝังศพผ่านพ้นไปอย่างราบรื่นและเรียบง่าย เบื้องหลังของชายหนุ่มมีบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ในชุดพื้นเมืองของประเทศคาดาร์คือสวมเสื้อแขนยาวและการกางขายาวสีดำและมีผ้าโพกศีรษะ บอดี้การ์ดของเขามีทั้งชาวคาดาร์และชาวยุโรป ส่วนชายหนุ่มที่มีรูปร่างคล้ายคลึงกับอามิลแต่อยู่ในชุดกัปตันเรือที่ถอดหมวกหนีบเอาไว้ข้างลำตัวด้านขวาคืออาเหม็ด บิน อับดุล เรห์มา น้องชายของอามิล อามิลเป็นคนจัดการเปิดประตูรถให้โนยาผู้เป็นมารดาด้วยตนเอง ก่อนที่เขาจะก้าวตามเข้าไปนั่งด้วยกัน ส่วนอาเหม็ดเดินไปขึ้นรถอีกคันที่มีบอดี้การ์ดเปิดเอาไว้ให้อยู่ก่อนแล้ว จากนั้นเหล่าบอดี้การ์ดต่างพากันไปขึ้นรถ ก่อนที่ขบวนรถจำนวนหลายคันจะเคลื่อนออกจากหน้าสุสานมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์เรห์มา รถยนต์คันหรูจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ อามิลก้าวลงมาจากรถก่อน จากนั้นจึงประคองโนยาลงมา รถคันอื่นๆ ที่ขับตามมาจอดต่อท้าย อาเหม็ดก้าวลงมาจากรถแล้วรีบช่วยเข้ามาประคองมารดาอีกแรง แต่อามิลปรามเอาไว้ “นายไปพักเถอะอาเหม็ด เพิ่งลงเรือมาไม่ใช่หรือ เดี๋ยวพี่ดูแลแม่เอง” “ครับ” อาเหม็ดพยักหน้ารับอย่างไร้ข้อโต้แย้ง ชายหนุ่มทำงานเป็นกัปตันเรือและเพิ่งจะลงจากเรือมาเพื่อพิธีฝังศพของบิดาที่จากไปอย่างปัจจุบันทันด่วน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังมองสีหน้าโศกเศร้าของมารดาอย่างกังวล แต่สุดท้ายก็ตัดใจเดินกลับบ้านของตัวเองไปตามคำบอกของคนเป็นพี่ชาย ภายในพื้นที่กว้างขวางของคฤหาสน์เรห์มามีบ้านทั้งหมดสามหลัง หลังใหญ่ที่อยู่ตรงกลางคือบ้านที่อับดุลกับโนยาพักอาศัย ส่วนบ้านที่อยู่ทางด้านซ้ายเป็นบ้านของอามิล และทางด้านขวาเป็นบ้านของอาเหม็ดที่เจ้าตัวกำลังมุ่งหน้าไป อามิลมองตามแผ่นหลังของคนเป็นน้องชายไปจนลับสายตา จากนั้นจึงดึงสายตากลับมาที่โนยาอีกครั้ง “ขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะครับแม่ เดี๋ยวผมพาไป” โนยาพยักหน้ารับอย่างเชื่องช้า เธอไม่ได้เหลือบมองหน้าของลูกชายด้วยซ้ำ แต่ถึงกระนั้นก็จับมือของอามิลที่ช่วยประคองเอาไว้แน่น ชายหนุ่มพาโนยาก้าวเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างระมัดระวัง โดยมีสาวใช้อีกสองคนก้าวตามไปไม่ห่าง อามิลพาโนยาขึ้นมาที่ห้องนอน ค่อยๆ ประคองร่างของมารดาให้นั่งลงบนเตียงก่อน จากนั้นจึงช่วยให้โนยาเอนตัวนอนลงนอนแล้วดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นมาคลุมให้ จากนั้นจึงลากเก้าอี้ที่ข้างเตียงมานั่ง “แม่นอนพักก่อนนะครับ วันนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อนไม่ไปไหน” อามิลบอกเสียงทุ้มนุ่ม แม้ชายหนุ่มจะมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ แต่เพื่อมารดาเขายอมวางเรื่องอื่นๆ ลงเอาไว้ก่อน “แม่ไม่เป็นไรอามิล” โนยาบอกเสียงนุ่มนวลทว่าในน้ำเสียงนั้นมีความโศกเศร้าแฝงเอาไว้อยู่เต็มเปี่ยม อามิลยกมือข้างหนึ่งของมารดามากุมเอาไว้ สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหม่นเศร้าของโนยา “ผมแค่อยากอยู่เป็นเพื่อน อย่างน้อยก็จนกว่าแม่จะหลับ” อามิลบอกน้ำเสียงหนักแน่น แววตาของเขาก็เช่นกัน นั่นทำให้โนยาฝืนคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา นัยน์แววตาเศร้าโศกนั้นมีความรู้สึกผิดเจือปนอยู่ด้วยยามที่มองใบหน้าของลูกชายคนโต เธอมีบางอย่างที่ปกปิดเอาไว้ตลอดยี่สิบเจ็ดปีเต็ม และมันยากเหลือเกินหากเธอจะพูดออกไปในตอนนี้ เธอควรจะปล่อยให้ความลับนั้นตายไปพร้อมกับตัวเธอ พอคิดได้แบบนั้น แววตารู้สึกผิดนั้นก็ค่อยๆ จางหายไป เหลือไว้เพียงแววตาแห่งความเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปแบบปัจจุบันทันด่วนของสามี “ตามใจลูกก็แล้วกัน” โนยาบอกก่อนที่จะปิดเปลือกตาลง อามิลยังคงกุมมือของมารดาเอาไว้จนกระทั่งลมหายใจเข้าออกของโนยาสม่ำเสมอ มือหนาจึงละมือออกจากมือของมารดา แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายพักผ่อนโดยไม่รบกวนอีก ร่างสูงค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกจากห้องไป อามิลเหลือบไปเห็นสมุดบันทึกสีทองอร่ามที่วางอยู่อย่างหมิ่นเหม่ที่ขอบโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง เขาเคยเห็นมารดาหยิบมันขึ้นมาอ่านบ่อยๆ จึงเดาว่าคงจะเป็นสมุดบันทึกความทรงจำระหว่างบิดากับมารดา มุมปากได้รูปยกยิ้มบางเบาก่อนจะหยิบสมุดเล่มดังกล่าวเก็บใส่ลิ้นชักแล้วสาวเท้าออกจากห้องไป การจากไปของบิดาทำให้อามิล บิน อับดุล เรห์มาก้าวขึ้นมาในตำแหน่งผู้บริหารทันที ตระกูลเรห์มาเป็นเจ้าของธุรกิจเรือขนส่งและธุรกิจเรือสำราญ แม้ว่าพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศคาดาร์ซึ่งเป็นประเทศหนึ่งในแถบดินแดนตะวันออกจะมีพื้นที่ส่วนใหญ่เต็มไปด้วยทะเลทราย ทว่ารัฐบามาฮาร์ที่อยู่ทางตอนใต้ของประเทศมีอาณาเขตที่ติดกับทะเล และตระกูลเรห์มาก็ดำเนินธุรกิจนี้มาเป็นเวลายาวนานจากรุ่นสู่รุ่น ส่วนอาเหม็ดน้องชายของชายหนุ่มที่ไม่ชื่นชอบการทำงานด้านการบริหารทำหน้าที่เป็นกัปตันเรือสำราญ อามิลเป็นผู้ชายที่มีเรือนกายสูงใหญ่ด้วยความสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร เขามีไหล่กว้างผึ่งผายดูสง่างาม ใบหน้าคมคาย คิ้วหนาได้รูปพาดเหนือดวงตาเรียวรีสีน้ำตาลทองที่ล้ำลึกดูน่าค้นหา จมูกโด่งคมสันรับกับริมฝีปากหยักสวย กรามแกร่งมีไรเคราจางๆ ส่วนเส้นผมสีดำสนิทนั้นตัดสั้นระต้นคอ เครื่องหน้าที่ประกอบกันทำให้ชายหนุ่มดูหล่อเหลาไม่ต่างจากรูปปั้นเทพบุตรกรีก เขาดูสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ กล้ามเนื้อภายใต้เสื้อผ้าที่สวมใส่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่เป็นลอนสวยอย่างผู้ที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้บุนวมภายในห้องหนังสือ ลมหายใจพรืดใหญ่ถูกพ่นออกมาก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นขึ้นคลึงขมับเบาๆ เพื่อช่วยผ่อนคลายความตึงเครียด ทว่าเขามีเวลาส่วนตัวเพียงแค่ห้านาทีเท่านั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก… “เข้ามา” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม การิมบอดี้การ์ดคนสนิทในชุดพื้นเมืองของชาวคาดาร์ก็ก้าวเข้ามา ในมือของการิมกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ ก่อนจะสาวเท้ามาหยุดตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม “มีอะไรงั้นหรือการิม” “คุณซาราห์โทร.มาครับ” การิมบอกพร้อมยื่นโทรศัพท์มือถือให้อามิล มือหนาเอื้อมไปรับเอาไว้ก่อนจะยกขึ้นแนบใบหู “ว่าไงซาราห์” “คุณเป็นไงบ้างคะ” “เหนื่อยนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร” “ฉันไปหาได้ไหมคะ” “เอาไว้อีกสองสามวันแล้วกันก็ซาราห์ ตอนนี้ผมอยากพักสักหน่อย” “ได้ค่ะ ไว้คุณพร้อมเมื่อไรโทร.หาฉันนะคะ” “อืม” ซาราห์กดวางสายไปแล้ว อามิลจึงส่งโทรศัพท์คืนให้การิม ซาราห์เป็นคู่หมั้นของอามิลที่เพิ่งจะหมั้นกันได้สามเดือนเศษและวางแผนจะแต่งงานกันภายในปีนี้ หลังจากที่คบหาดูใจกันได้เพียงไม่กี่เดือน ซาราห์เป็นลูกสาวเจ้าของธนาคารแห่งหนึ่งในรัฐบามาฮาร์ อามิลไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใดๆ กับซาราห์ เพียงแต่บิดาของเธอเป็นเพื่อนกับบิดาของเขา จึงคบหากันตามความเหมาะสมและความปรารถนาของผู้ใหญ่ ดีหน่อยที่ซาราห์เป็นผู้หญิงที่ไม่น่าเบื่อและเอาแต่ใจจนเกินไปนัก ค่อนข้างอยู่ในโอวาทของอามิลเสียด้วยซ้ำ หญิงสาวเชื่อฟังและไม่เคยขัดใจเขา นั่นเป็นเหตุให้อามิลไม่ปฏิเสธการเข้าพิธีหมั้นกับเธอ และเขาคงไม่ปฏิเสธพิธีแต่งงานที่กำลังใกล้เข้ามา หากนิสัยของหญิงสาวยังคงเสมอต้นเสมอปลายเช่นนี้ “ไปพักเถอะการิม ฉันคงยังไม่เข้าบริษัท อย่างน้อยก็อีกสองสามวันเพราะอยากอยู่เป็นเพื่อนแม่ก่อน แต่ถ้ามีอะไรเร่งด่วน นายก็รายงานฉันได้ทันที” “ครับ” การิมรับคำแล้วสาวเท้าออกจากห้องไป โดยจัดการปิดประตูให้อย่างเสร็จสรรพ เมื่อประตูถูกปิดลง อามิลจึงดึงสายตากลับมาที่ตัวเองอีกครั้ง นัยน์ตาสีน้ำตาลทองมีแววของความอ่อนล้าพาดผ่าน ก่อนที่เปลือกตาหนาจะค่อยๆ ปิดลง เพียงครู่เดียวลมหายใจเข้าออกก็สม่ำเสมอทั้งๆ ที่ยังอยู่ในท่านั่งเช่นนั้น