“ครับ ไปกันเถอะ” มาร์ตินลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปจนหมด เด็กหนุ่มยกมือโอบไหล่ลินลดาพลางตบเบาๆ เพื่อปลอบประโลม
“ผมขอพาแฟนผมไปทานอาหารนะครับคุณพอช” เขามองจ้องพอชที่ยืนมองดูทั้งสองอยู่อย่างเยือกเย็น ก่อนจะพาลินลดาเดินจากไป
พอชที่มองดูทั้งสองคนเดินจากไปจนลับสายตา ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขามองไปที่ช่อดอกไม้ช่อโตที่วางไว้บนโต๊ะทำงานของลินลดา ก่อนที่รอยยิ้มทั้งหมดนั้นจะหายไป เหลือเพียงสายตาที่แข็งกระด้างเอาไว้แทน
“ขอบคุณนะติน” หลังจากเดินออกห่างพอชและมั่นใจว่าเขาจะไม่ตามมาได้แล้ว ลินลดาก็เอ่ยขอบคุณเด็กหนุ่ม
“เกิดอะไรขึ้น?” มาร์ตินถาม เขาเอามือที่โอบไหล่ลินลดาออก เปลี่ยนเป็นจับมือทั้งสองข้างที่ยังเย็นอยู่แทน
“พี่พอชเขามาหา บอกอยากจะกลับมาคบกันใหม่.” ลินลดาเล่าเหตุการณ์อย่างรวบรัดและสรุปให้เด็กหนุ่มฟังเพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น เธอไม่อยากจะลงรายละเอียดเยอะเกินไ
