หลังจากเข้ามาในบ้าน พลอยก็ให้นะโมเช็กจำนวนเงินที่ผู้ใจบุญโอนเข้ามา ซึ่งก็เกินคาดจากที่คิดไว้เยอะมาก นะโมจึงโอนให้พลอยเพื่อให้เธอไปจ่ายค่าอ้อยของเพชรที่แอบไปตัดมา ส่วนที่เหลือก็เอาไว้ซื้ออาหารให้พลายชัย
เมื่อจัดการทุกอย่างลงตัว นะโมก็ชวนพลอยไปอาบน้ำด้วย หลังจากยืนนัวเนียจนเกือบอาบน้ำไม่เสร็จ ทั้งสองก็เดินเข้าไปในบ้าน
พอปิดประตูนะโมก็ดันตัวพลอยแนบชิดกับประตู จากนั้นก็ขยับไปยืนด้านหน้า แล้วจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักน่าเอ็นดูหวานหยาดเยิ้ม ผ่านแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในบ้าน เห็นหน้ากันเพียงรำไร จนหลงใหลยากที่จะถอดถอน
ทำเอาพลอยร้อนรุ่ม ภายในกายวูบวาบ เพียงแค่นะโมมองเธอด้วยนัยน์ตาลุ่มหลงเท่านั้น
“เป็นหยังงามแท้” (ทำไมสวยจัง)
“ถ่างามอ้ายกะเบิ่งหนูหลายๆ ห้ามละสายตาไปจากหนู” (ถ้าสวยพี่ก็มองหนูเยอะ ๆ ห้ามละสายตาไปจากหนู)
พลอยเลื่อนมือไปประคองใบหน้าของนะโม พูดด้วยใบหน้ายั่วยวน จนคนที่มองอยู่ยก
