ช่วงเช้าของวันเรือนร่างเล็กนอนขยับโยกตามจังหวะที่คนด้านบนนำพา ก็เงยหน้ามองยังหน้าต่าง พอเห็นแสงตะวันสาดส่องเข้ามาในบ้าน ก็รีบเอ่ยบอกคนด้านบน
“อ้ายโมเร็วๆ แหน่สวยแล้ว” (พี่โมเร็ว ๆ หน่อยสายแล้ว)
“ใกล้แล้ว”
นะโมกัดฟันเร่งจังหวะอีกนิดไม่นานก็เสร็จสม ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทิ้งตัวลงซุกซบซอกคอขาวเนียนด้วยความเหนื่อยล้า ทางด้านพลอยสัมผัสถึงหัวใจอีกคนที่เต้นสั่นระรัว ไม่ต่างจากวิ่งร้อยเมตรมา จึงไม่ได้ขยับตัวออก ปล่อยให้นะโมนอนทับกายเธอแบบนั้น
ขณะทั้งสองปล่อยให้ความเงียบปกคลุม ไม่นานก็ได้ยินเสียงคล้ายรถขับเข้ามาภายในบ้าน ก็ยิ่งทำให้ทั้งสองเงียบไปใหญ่ นะโมจึงดันตัวขึ้น แล้วมองหน้าต่างบนหัวนอน เมื่อเสียงรถคันดังกล่าวเงียบลง พลอยจึงเอ่ยถาม
“มีไผมาติอ้ายโม” (มีใครมาเหรอพี่โม)
“อ้ายบ่ฮู้” (พี่ไม่รู้)
ขณะนะโมถอดถอนตัวตนออก เตรียมลุกขึ้นส่องดู ว่าใครมาบ้านของตน ทว่ายังไม่ได้ลุกขึ้นจากท
