ทางด้านนะโมหลังจากวางเข่งสับปะรดสุดท้ายลง ก็เดินไปหาองุ่นที่ยืนมองเขาตาเป็นมัน เพื่อชำระค่าอาหารช้าง
“เท่าไรครับ”
“นี่ค่ะ”
องุ่นยื่นบิลให้นะโม ทั้งที่สายตาของเธอไม่ละจากใบหน้าของเขา ส่วนนะโมก็ไม่คิดจะสนใจ พอเห็นราคาสับปะรดแพงกว่าที่เคยสั่ง จึงถามองุ่นออกไปตรง ๆ
“ราคาขึ้นเหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ ราคาผลไม้ตอนนี้ขึ้นหมดทุกอย่างเลย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นนะโมก็ได้แต่ตำหนิตัวเอง ที่เมื่อวานไม่ได้สอบถามราคาก่อน เอาแต่สั่งอย่างเดียว เพราะคิดว่าราคายังเท่าเดิม แต่คิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว นะโมจึงล้วงกระเป๋าเงินที่อยู่ด้านหลังกางเกงยีน หยิบเงินออกมาเตรียมยื่นให้องุ่นทว่า...
“พี่ไม่สะดวกชำระก้อนเดียวเหรอ?”
“ถ้าไม่สะดวก ที่ร้านมีรับผ่อนไหมครับ?”
“ที่ร้านไม่มี แต่หนูให้พี่ผ่อนกับหนูได้ แต่หนูคิดดอกนะ แต่ไม่ได้คิดดอกเป็นเงิน”
องุ่นพูดพร้อมกับส่งสายตาให้นะโมเป็นนัย ๆ ซึ่งนะโมเห็นแบบนั้นก็รับรู้ทันที
