“เดี๋ยวอ้ายขับเอง” (เดี๋ยวพี่ขับเอง) พอเอ่ยบอกพลอย นะโมก็ขึ้นไปนั่งบนรถไถนา พลอยจึงเดินตามไปนั่งด้านข้าง แต่เพราะที่นั่งมันจำกัดทำให้ต้องเบียดกันเล็กน้อย
“นั่งได้บ่?” (นั่งได้ไหม)
“ได้สำบายคัก อ้ายขับไปเลย” (ได้สบายมาก พี่ขับไปเลย)
“เกาะแน่นๆ นะ เดี๋ยวอ้ายพาซิ่ง” (เกาะแน่น ๆ นะเดี๋ยวพี่จะพาซิ่ง)
“เกาะหม่องใด๋” (เกาะตรงไหนอะ) เพราะมันไม่เหมือนกับรถมอเตอร์ไซค์พลอยจึงถามให้หายสงสัย
“หม่องใด๋กะได้ เกาะอ้ายได้เบิ่ดหล่ะ” (ตรงไหนก็ได้ เกาะพี่ได้หมดเลย)
สิ้นเสียงบอกกล่าวพลอยก็เลื่อนมือไปจับแขนนะโม พอนะโมรับรู้เช่นนั้นก็ยิ้มแย้มด้วยความชอบใจ ก่อนจะถอนเบรกแล้วใส่เกียร์ รถจึงเคลื่อนตัวไปด้านหน้า จากนั้นเขาก็ขับมุ่งตรงไปยังไร่หญ้าเนเปียร์ของตาไหวทันที
หลังจากขับรถมาสักพัก พลอยก็เหลือบไปมองนะโม แล้วเอ่ยถามถึงเรื่องที่ค้างคาใจ
“มื้อกี้ไผ” (เมื่อกี้ใคร)
“ร้านผลไม้ เขามาส่งบักนัดที่อ้ายสั่ง” (ร้า
