คำถามนั้นดังอยู่ในหัวเธอซ้ำๆ จนแทบจะทำลายสติ เธอยกมือขึ้นปิดปาก พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ แต่ก็ทำไม่ได้ น้ำตาไหลพรากลงมาราวกับเขื่อนแตก
เพียงฟ้ามองผ่านบานประตูแง้มไปยังร่างแม่ที่ยังคงนั่งร้องไห้เงียบๆ และในวินาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเอง...กำลังแตกสลายอย่างช้าๆ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง เธอจะไม่ยอมให้แม่เจ็บเพราะที่นี่อีกต่อไปแล้ว
เธอกำมือแน่น ดวงตาเปียกน้ำตา แต่ในนั้นมีแววของการ “ตัดสินใจ” ที่เริ่มชัดเจนขึ้นทีละน้อย
คืนนี้...คือคืนแรกที่เพียงฟ้าเริ่มถามตัวเองอย่างจริงจังว่า เธอยังอยากกอดบ้านหลังนี้ไว้...หรืออยากกอบกู้หัวใจของตัวเองคืน เพียงฟ้ายืนมองจากระเบียงชั้นสองของบ้าน เบื้องล่างคือภาพที่เธออยากลืมแต่กลับไม่อาจละสายตา ภีมกำลังโอบลดาไว้ในอ้อมแขน เขาหัวเราะเบาๆ พลางก้มลงหอมแก้มของหญิงสาวตรงหน้าด้วยท่าทีอ่อนโยน
เสียงหัวเราะของทั้งคู่แว่วลอดขึ้นมา ราวกับตั้งใจให้เธอได้ยิน ในวินาทีน
