เขาพยายามยกยิ้มเย้ย “เธอพูดอะไรเพียงฟ้า คิดดีแล้วเหรอ ฉันให้เธออยู่ที่นี่ เธอมีทุกอย่าง แล้วที่สำคัญอีกไม่ถึงหนึ่งปีเธอก็ได้บ้านคืนแล้วนี่” เป็นครั้งแรกที่ภีมพยายามพูดเหมือนรั้งเธอเอาไว้ เขาไม่รู้ว่าเขาทำแบบนั้นออกไปได้ยังไง
“ทุกอย่างที่คุณว่า มันไม่เคยเป็นของฉันเลยสักอย่าง” เธอตัดบท น้ำเสียงเยือกเย็น
“ฉันอยู่ในบ้านนี้เหมือนนักโทษ ที่ถูกลงโทษด้วยการดูถูก ฉันไม่ต้องการมันอีกแล้ว ฉันไม่ต้องการอยู่อย่างไม่มีศักดิ์ศรีแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้เพราะฉะนั้น เงื่อนไขของเราจบลงตั้งแต่วันนี้แล้วกัน” เธอเอ่ยต่อช้าๆ
“ถ้าคุณอยากได้บ้านหลังนี้คืน ก็เอาไปเถอะ ฉันไม่สนใจ ฉันขอแค่ได้ไปจากที่นี่ ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่มีคุณ เกิดชาติหน้าฉันใดขออย่าฉันเจอคุณอีกเลย” เพียงฟ้าเอ่ยออกมายังไม่ลังเล ความเจ็บปวดมันทำให้เธอต้องเข้มแข็ง เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าเธอจะสามารถเข้มแข็งได้ขนาดนี้ แต่พอต้องพูดมันออกไปจริงๆ เธอรู
