และในความเงียบของคฤหาสน์ ภีมนั่งลง กำมือแน่นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่ความสะใจอีกต่อไป...มันคือความเจ็บปวดลึกสุดหัวใจที่ไม่มีใครเห็น นอกจากตัวเขาเอง
คฤหาสน์หลังใหญ่เงียบราวกับถูกดูดเสียงไป มันทำไมอ้างว้างขนาดนี้ ภีมนั่งอยู่คนเดียวในห้องทำงานเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยความทรงจำ เขาวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ เสียงแก้วกระทบไม้ดังแผ่วๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปบีบขมับตัวเอง
เขาหลับตา ภาพของเพียงฟ้าผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่หยุด แววตาเศร้าของเธอ เสียงที่สั่นเครือขณะที่เธอบอกว่าอยากออกไปจากที่นี่ และเงาของเธอที่เดินหันหลังให้เขา เขากำหมัดแน่น ความเจ็บปวดที่เก็บกดไว้ก่อตัวจนล้นอก
“ฉันทำอะไรลงไป…?" เสียงที่พูดกับตัวเองเบาหวิวเหมือนคนสิ้นเรี่ยวแรง เขารู้ดีว่าเขาทำให้เพียงฟ้าเจ็บปวดแค่ไหน ตั้งแต่วันแรกที่พาเธอเข้ามาในคฤหาสน์นี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำ…ไม่ได้มีแม้แต่วินาทีเดียวที่เขาไม่ได้จงใจให้เธอทรมาน
ทุกคำพูด ทุกสาย
