ควันหนาทึบพวยพุ่งออกมาจากหลังคา เสียงกรีดร้องและเสียงคนมุงเต็มไปหมด ภีมตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือ
“แม่! แม่อยู่ในบ้านใช่ไหม!?”
คนมุงหันมามองเขาแล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่…เราไม่รู้...มันลุกลามเร็วมาก” คนที่มุงอยู่ตอบออกมา แต่ภีมคิดว่ามารดาต้องอยู่ในบ้านแน่ๆ เพราะเวลานี้เป็นเวลาที่ท่านทำขนม และโดยปกติแล้วมารดาจะ ไม่ใช่คนที่ชอบออกไปไหน
"อย่าเข้าไปนะไอ้หนูรอกู้ภัยมาก่อน" เสียงของคนที่มามุงตะโกนบอกภีมด้วยพอรู้ว่าเขากำลังเป็นห่วงมารดาของเขามาก
แต่ภีมไม่ได้ฟังคำเตือน เขารีบวิ่งฝ่าควันและไฟ เปลวเพลิงแผดเผารอบตัว ความร้อนทำให้ผิวหนังแสบจี๊ด แต่หัวใจเขากลับเต้นแรงราวกับจะระเบิด
“แม่! แม่อยู่ไหน! แม่!” เขาเห็นเงาคนอยู่ในห้องชั้นล่าง ดวงตาของเขาเจ็บปวดเมื่อเห็นเงานั้นเป็นมารดาของเขา คุณขนิษฐากำลังพยายามปีนหน้าต่างเพื่อหนีไฟ แต่เปลวเพลิงล้อมรอบตัวเธออยู่
ภีมตะโกนเสียงดังก้อง “แม่! รอหน่อยนะ! ผมมาช่วยแล้
