ภีมยืนนิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่าง
สายฝนพรำลงมาเป็นจังหวะเดียวกับความคิดในหัวเขา เขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะวางแผนอย่างไร หรือพยายามอย่างไร เพียงฟ้าก็ไม่อาจถูกบังคับหรือโน้มน้าวให้กลับมาหาเขาอีกแล้ว
แต่ภายในใจที่เจ็บปวดนั้น เขายังมีความหวังบางอย่างที่ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี ความหวังที่จะเริ่มต้นใหม่ การชดเชยความผิดและเรียนรู้จากความเจ็บปวดของตัวเอง มันอาจจะทำให้ความตรงนี้เบาบางลงไปได้บ้าง
ภีมคอตก ยอมรับความจริงว่าตอนนี้ ไม่มีใครจะเปลี่ยนใจเพียงฟ้าได้ นอกจากตัวเธอเอง และเขาก็ต้องเริ่มเรียนรู้ที่จะยอมรับ และใช้ชีวิตต่อไปด้วยความเจ็บปวดและความสำนึกผิดที่แท้จริง
ภีมยืนอยู่บนม้านั่งข้างสวนสาธารณะ มือเกร็งแน่นกับกระเป๋าเอกสารและดอกไม้ สายลมเย็นพัดผ่าน แต่หัวใจเขาร้อนระอุด้วยความตึงเครียด เมื่อคุณเพ็ญพรเดินมาถึง เขาก้าวเข้าไปใกล้ ไม่กล้าเงยหน้าสบตานาง
“คุณเพ็ญพร…ผม…ผมมาขอโทษคุณอีกครั้ง” เสียงเขาสั่นเครื
