บ้านทั้งหลังเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมพัดผ่านหน้าต่างและเสียงเข็มนาฬิกาดัง ติ๊ก…ติ๊ก…อยู่กลางห้องรับแขก
เพียงฟ้านั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง เธอวางกระเป๋าไว้ข้างตัว หยิบขวดน้ำขึ้นมาจิบ แต่ปลายสายตากลับมองไปยังหน้าประตูบ้าน ที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนมีใครบางคนคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ตรงนั้นว่างเปล่าแล้ว แต่ใจเธอกลับไม่ว่างเลย
เธอสูดหายใจลึก พยายามบอกตัวเองให้ใจแข็ง
“เขาสมควรแล้ว...เขาเคยทำกับเราไว้ยังไง เขาก็กำลังรับกรรมอยู่” คำปลอบโยนที่เธอพยายามใช้ปลอบตัวเอง
แต่ยิ่งพูดเท่าไหร่ ภาพใบหน้าซีดเผือดของภีมที่หมดสติในอ้อมแขนของเธอ ก็ผุดขึ้นมาในหัว
มือเธอสั่นเล็กน้อย เธอกอดอกแน่นราวกับจะบีบความรู้สึกทั้งหมดให้หายไป หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
“ป่านนี้...จะเป็นยังไงบ้างนะ” เธอพึมพำเบาๆ ทั้งที่ตั้งใจจะไม่พูด ภาพตอนเขานอนอยู่บนเตียงคนไข้ยังติดอยู่ในหัวไม่เลือน ริมฝีปากแห้งแตก เหงื่อไหลพราว ความอ่อน
