แต่ภาพผู้ชายตรงหน้าที่นั่งอยู่ด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตากลับทำให้กำแพงในใจเธอเริ่มร้าว
เสียงภีมดังขึ้นอีกครั้ง ช้าๆ แผ่วๆ “แต่ฉันยังอยากอยู่…อยู่เพื่อลูกของเรา อยู่เพื่อดูแลเขาให้ดีที่สุด” ภีมเหนื่อยเหลือเกิน เขาไม่รู้จะสู้ต่อยังไง เขาหวังให้เพียงฟ้าอภัยให้เขา แม้ว่ามันจะยาก แต่เขาก็แอบหวัง แต่คำพูดเมื่อสักครู่นี้ของเธอมันทำให้ความหวังของพวกนั้นของเขา มอดดับลง
คำพูดนี้เหมือนเข็มแทงเข้าไปในหัวใจเพียงฟ้าอีกที เธอเม้มปากแน่น จ้องพื้นไม่กล้าสบตาเขา
หัวใจเธอเต้นแรง ความเกลียดที่เคยเป็นเกราะค่อยๆ ละลาย แต่เธอก็ยังพูดอะไรไม่ได้ เพราะความโกรธและความเจ็บในอดีตยังตรึงเธออยู่
ภีมถอยออกจากห้องเงียบๆ หัวใจเขาแทบสลาย แต่สายตายังคงจับจ้องเพียงฟ้าที่ยืนอยู่ตรงหน้า
เธอยังคงแข็งกร้าว ใบหน้าที่ไม่ยอมให้เห็นความอ่อนแอของตัวเอง
“ฉันจะให้อภัยคุณก็ต่อเมื่อคุณตาย” ดังก้องอยู่ในหัวของเขาซ้ำๆ มันทำให้เขารู้สึ
