เสน่หาใต้เงาแค้น

บาดแผลใหม่...2

เธอกัดริมฝีปากจนแทบเลือดซิบ ดวงตาเหม่อมองนาฬิกาบนข้อมือเป็นระยะๆ เหมือนเวลาแต่ละวินาทีผ่านไปช้าเกินควร เสียงคนขับแท็กซี่ที่เอ่ยถามเล็กน้อยว่า “น้องรีบไปไหนครับ?” ก็แทบไม่ได้เข้าหูเธอ

“พี่… ช่วยขับเร็วหน่อยได้ไหมคะ? หนู… หนูมีเรื่องด่วนจริงๆ” น้ำเสียงเพียงฟ้าแหบพร่าแฝงความสั่นเครือ

คนขับเหลือบมองผ่านกระจก ก่อนพยักหน้าแล้วเร่งเครื่องให้ รถพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วมากกว่าเดิม แต่สำหรับเพียงฟ้า มันยังคงช้าเกินไปอยู่ดี

ในหัวของเธอเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นของมารดาที่ยังดังก้องอยู่ “เขาจะมายึดบ้านเรา…” คำพูดนั้นบาดลึกลงในใจ เธอไม่รู้เลยว่าต้องทำอย่างไรต่อไป ไม่รู้ว่าจะห้ามปรามหรือหยุดยั้งอย่างไร แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้แน่คือ เธอต้องไปให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุด

เธอหันมองนอกหน้าต่างรถ ภาพตึกสูง ถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน และแสงแดดยามบ่ายกลับพร่าเลือนเพราะม่านน้ำตาที่คลออยู่เต็มดวงตา

บ้านสมบัติชิ้นเดียวที่เหลืออยู่… ถ้าสูญเสียไปแล้วเธอและแม่จะอยู่ที่ไหน…

เพียงฟ้าสูดลมหายใจแรง พยายามกดความหวาดหวั่นในอก ก่อนก้มหน้าลงแนบหน้าผากกับฝ่ามือที่สั่นเทา ความกระวนกระวายกัดกินเธอทุกลมหายใจเข้าออก

รถแท็กซี่กำลังพาเธอใกล้ถึงบ้านทีละน้อย แต่หัวใจของเพียงฟ้ากลับยิ่งเต้นแรงราวกับใกล้จะระเบิดออกมา เพราะเธอไม่รู้เลยว่าข้างหน้าจะต้องเจออะไร

เสียงเปิดประตูรั้วเหล็กเก่าดังเอี๊ยดอ๊าด เมื่อเพียงฟ้าก้าวลงจากแท็กซี่ หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบทะลุอก สายตาที่มองไปข้างหน้าสะดุดหยุดลงทันทีเมื่อเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นที่สุด

คุณเพ็ญพรมารดาของเธอ นั่งทรุดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่กำลังโรยราจากกาลเวลา ร่างของท่านสั่นสะท้านไปกับเสียงสะอื้น มือทั้งสองกุมหน้าตัวเองไว้ราวกับไม่อาจรับความจริงได้

“แม่…” เสียงเพียงฟ้าแผ่วสั่น เธอรีบวิ่งเข้าไปนั่งข้างๆ ประคองไหล่มารดาเอาไว้แน่น

คุณเพ็ญพรหันมามองบุตรสาว น้ำตาอาบสองแก้มเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ฟ้า...แม่ขอโทษ แม่ทำให้ทุกอย่างพังหมดแล้ว บ้านหลังนี้เราคงจะรักษาไว้ไม่ได้”

เพียงฟ้ากัดริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เธอยกมือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาให้มารดา แต่หัวใจของเธอเองกลับเต็มไปด้วยรอยแผลที่เจ็บลึก

“ไม่เป็นไรค่ะแม่… ฟ้ายังอยู่ตรงนี้” น้ำเสียงอ่อนโยนปลอบโยน แต่ในใจกลับพรั่งพรูไปด้วยความไม่พอใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่… ถ้าแม่ไม่หลงไปกับการพนัน… สมบัติทุกชิ้นที่พ่อทิ้งไว้ให้คงไม่หายไปทีละอย่าง

ภาพความหลังผุดขึ้นในหัว วันที่บิดาจากไป ทิ้งเพียงบ้านหลังนี้ไว้ให้เป็นที่พึ่งพิงสุดท้ายของครอบครัว บ้านที่บิดาเคยบอกว่าออกแบบด้วยมือของตัวเองในทุกมุม ทุกเสา ทุกฝาไม้ ล้วนเป็นหยาดเหงื่อและหัวใจของคนที่เธอรักที่สุด

แต่วันนี้… มันกลับกำลังจะถูกพรากไปด้วยหนี้สินที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยสักนิด

เพียงฟ้าหันไปมองบานประตูไม้สักที่บิดาเคยแกะลายไว้ ดวงตาเอ่อคลอน้ำตา เธอข่มความเจ็บปวดไว้ในใจ เพียงฟ้าทำงานแทบตาย หางานหลายที่ เพื่อจะเลี้ยงครอบครัวนี้ แต่สุดท้าย…ก็ไม่อาจปกป้องบ้านหลังนี้ได้

เธอกอดมารดาไว้แน่น แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความขมขื่น แต่ปากก็ยังพูดปลอบเบาๆ

“แม่ไม่ต้องร้องนะคะ ฟ้าจะหาทางเอง…เราต้องไม่เสียบ้านหลังนี้ไปเด็ดขาด”

ทว่าลึกๆ ในใจ เพียงฟ้ารู้ดี คู่ต่อสู้ครั้งนี้คือ ภีม ชายผู้ไม่เคยปล่อยให้สิ่งที่ต้องการหลุดมือไป และครั้งนี้…สิ่งที่เขาต้องการ ก็คือบ้านหลังนี้ที่บิดาของเธอสร้างไว้กับมือ