หลังจากพักรักษาตัวอยู่หลายวัน ในที่สุดภีมก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน และตอนนี้เขาก็มาถึงที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของเขาเรียบร้อยแล้ว
ลมอ่อนๆ พัดไหวผ่านต้นลีลาวดีหน้าบ้าน เสียงนกร้องแผ่วเบาต้อนรับเช้าวันใหม่ เพียงฟ้ายืนอยู่ข้างรถ คอยประคองภีมที่เพิ่งกลับออกมาจากโรงพยาบาล ร่างของเขายังไม่แข็งแรงเต็มที่ แต่รอยยิ้มกลับชัดเจนกว่าครั้งไหนๆ
“เดินไหวไหมคะคุณภีม?” เธอถามเสียงนุ่ม พลางจับแขนเขาไว้แน่น
“เดินไหวสิครับ แค่มีเธออยู่ข้างๆ ก็ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้แล้ว” เขาตอบพร้อมยิ้มมุมปากที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
เพียงฟ้าส่ายหน้าเบาๆ “พูดแบบนี้อีกแล้ว เดี๋ยวก็ได้กลับไปนอนโรงพยาบาลเพราะคนดูแลหัวใจเต้นผิดจังหวะหรอก” คำพูดของเพียงฟ้า ทำให้ภีมมองดูเธอด้วยรอยยิ้ม ภีมหัวเราะในลำคอ เสียงทุ้มนุ่มนั้นทำให้บรรยากาศอบอุ่นจนเกินบรรยาย
เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในบ้าน ความเงียบสงบค่อยๆ แทรกเข้ามาแทน เสียงก
