เช้าวันใหม่ในบ้านหลังใหญ่ของภีมดูเงียบสงบเหมือนทุกวัน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเสียงอาเจียนจากในห้องน้ำที่ดังมาตั้งแต่ตีห้า...
เพียงฟ้านั่งอยู่บนเตียง มือหนึ่งลูบหน้าท้องเบาๆ อีกมือถือแก้วน้ำอุ่นรออยู่หน้าห้องน้ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงปนขบขัน ไม่กี่วินาทีต่อมา ภีมเดินออกมาด้วยใบหน้าซีดเซียว เหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะเต็มขมับ
“ไหวไหมคะ” เสียงเธออ่อนโยน แต่ปลายประโยคแอบกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่อยู่
“ไม่รู้สิ...” เขาพูดเสียงแผ่ว มือแตะท้อง “แค่กลิ่นข้าวต้มก็จะอ้วกแล้ว...”
“แต่นั่นมันข้าวต้มของคุณเองนะ ภีม” เธอยิ้มอ่อน ลูบหลังเขาเบาๆ “คนท้องตัวจริงอย่างฉันยังไม่ได้แพ้อะไรเลยนะ นี่ใครกันแน่ที่อุ้มท้องอยู่?”
ภีมเหลือบตาขึ้นมองภรรยาอย่างอ่อนแรง “ลูกของเราอาจจะรู้ว่าแม่เหนื่อย เลยแบ่งมาให้พ่อแพ้แทน...”
เพียงฟ้าหลุดหัวเราะออกมา น้ำตาแทบเล็ด “พูดแบบนี้ได้ยังไง ฮื่อ...สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ” เธอลุกขึ้นไปต
