น้ำตาของเธอไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว เธอซับหน้าเบาๆ ด้วยมือสั่นเทา หัวใจเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ความทรงจำเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ทั้งความกลัว ความอับอาย และแรงกดดันที่พระเอกสร้างขึ้น มันวนเวียนอยู่ในหัวราวกับไม่มีวันจบ
“ทำไม… ทำไมต้องเป็นแบบนี้… ทำไมต้องทำให้ฉันเจ็บปวดขนาดนี้…” เสียงแผ่วๆ ของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและสิ้นหวัง
นวลนั่งอยู่ข้างๆ เงียบๆ ใช้สายตาสมเพชและเวทนามองร่างบางที่กำลังสั่นสะท้าน น้ำตาและเสียงสะอื้นแผ่วเบาของเพียงฟ้าทำให้หัวใจของนวลเต็มไปด้วยความสงสารเธอค่อยๆ ยื่นมือไปประคองไหล่เพียงฟ้าเบาๆ และเอ่ยด้วยเสียงนุ่ม “ทนไว้นะคุณ… ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ฟื้นขึ้นมาแล้วก็ไม่เป็นไรแล้ว ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
เพียงฟ้าส่ายหน้าเบาๆ พยายามกลั้นสะอื้น แต่ความเจ็บปวดมันเกินทน น้ำตาไหลไม่หยุด มือเล็กสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว นวลจึงจับมือเธอไว้แน่น พลางค่อยๆ ลูบหลังให้กำลังใจ ราวกับบอก
