ภีมยังคงยืนมองด้วยรอยยิ้มเย็นชา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสะใจ เห็นทั้งแม่และลูกตกอยู่ในสถานการณ์บีบคั้นอย่างที่สุด นี่คือการแสดงอำนาจและการควบคุมอย่างสมบูรณ์ของเขา คนที่เคยเย่อหยิ่ง ตอนนี้กลายเป็นคนที่สิ้นไร้ไม้ตอก มันสาแก่ใจเขายิ่งนัก
เพียงฟ้ายังคงนอนหมดแรงอยู่บนพื้น คราบเหงื่อและน้ำตายังคงหยดลงกับพื้นครัว ร่างกายอ่อนล้าเกินกว่าจะขยับได้ แม้จะอยากลุกขึ้นสักครั้ง แต่ความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้ากดทับร่างเธอจนแทบขยับไม่ได้
ภีมมองภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ สายตาของเขาเย็นชาแต่เต็มไปด้วยความสะใจ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้า เขาพยักหน้าให้กับนวล และสั่งเสียงเข้ม
“ลากเธอออกไปจากที่นี่ พาขึ้นไปบนห้อง ให้พักผ่อนสักหน่อย อย่าเพิ่งตายล่ะ…เธอยังเริ่มต้นเท่านั้น”
นวลรีบเข้ามา ประคองร่างเพียงฟ้าอย่างระมัดระวัง มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะพยุงเพียงฟ้าไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปชั้นบน บรรยากาศในห้องครัวตอนนี้เต็มไปด้
