“คุณ…คุณมาทำไมอีก…” เสียงเธอสั่น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขายังเข้ามา ทั้งๆ ที่เธอยังไม่พร้อม ทั้งร่างกายและหัวใจของเธอยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ภีมก้าวเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน มองเธอด้วยสายตาเย็นชา และเต็มไปด้วยความสะใจ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏมุมปาก แต่ในนั้นเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก
เพียงฟ้านั่งตัวแข็ง มือกุมผ้าห่มแน่น เธอพยายามรวบรวมความกล้า แต่เสียงในใจของเธอกลับสั่นสะท้าน เธอรู้ตัวดีว่าต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อบ้านของเธอ ถ้าเธอต้องอยู่อย่างนี้ไปทั้งชีวิตมันก็ไม่คุ้ม เธอควรจะตกลงกับเขาให้มันเรียบร้อย นั่นเป็นสาเหตุให้เธอรวบรวมความกล้าเอยออกไป
“การ…การที่คุณทำแบบนี้…ฉันจะได้บ้านคืนได้ยังไง?” น้ำเสียงของเธอสั่นพร่า แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้ว่าความเจ็บปวดจะเกาะกุมหัวใจเธออยู่
ภีมหยุดยืนตรงหน้าด้วยท่าทางสงบนิ่ง ราวกับรอให้เธอได้ถามจนครบถ้วน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเย็นชา
“ถ้าเธอ…ทนอยู่ที
